ఉపనయనమునకు సరైన వివరణ

[13.12.2002] ప్రహ్లాదుని వయస్సు ఐదు సంవత్సరములు. పంచశరద్వయస్కుడవు అని హిరణ్యకశిపుడు ప్రహ్లాదుని సంబోధిస్తాడు. ప్రహ్లాదునకు నాల్గవయేట ఉపనయనము చేసినారు. అనగా గర్భపంచమము అని అర్థము. తల్లి గర్భమున నివసించిన సంవత్సరమును కలుపుకున్నచో ఐదవసంవత్సరమగును. "గర్భపంచమి" అను శాస్త్ర ప్రకారముగా దైవమునందు ఆసక్తి ఒక్కొక్క జీవునకు పసితనమునందే ఏర్పడును. దీనికి కారణము వారి పూర్వజన్మ సంస్కారము. అట్టి వారికి నాల్గవయేటనే ఉపనయనము చేసెడివారు. కృతయుగమునందు ఎక్కువగా నాల్గవ యేటనే ఉపనయనములు జరుగుచుండెడివి.

ఇంతకూ ఉపనయనమనగా నేమి?

ఈ శబ్దము వినగానే మనకు స్ఫురించునది ఒక్కటే అర్థము. బ్రాహ్మణ, క్షత్రియ, వైశ్య కులములలో పుట్టిన బాలురకు వారు కేకలు పెట్టుచుండగా చెవులు కుట్టించి, వలదని మొత్తుకొనుచుండగా వికారముగా గొరిగించి, పంచశిఖలు పెట్టి మూడుపోగుల జందెమును వేసి ఋగ్వేదములో గాయత్రి ఛందస్సుననున్న ఒకానొక మంత్రమును బాలునకు ఉపదేశించి అందరును పిండివంటలతో భోజనము చేయుట. అయ్యో! ఉపనయన శబ్దము యొక్క అర్థము ఎంత నీచస్థితికి భ్రష్టమైనది. ఉపనయనము యొక్క అసలు అర్థము తెలుసుకున్నచో ఇది అన్ని కులములవారు చేయవలసిన అత్యంత పుణ్యమైన కర్మయని తెలియును.

ఉప = భగవంతుని సమీపమునకు, నయనము=చేర్చుట. అనగా పసితనములోనే భగవద్భక్తి ఏర్పడినపుడు వానికి భగవంతుని యొక్క స్వరూపమును ఉపదేశించి ఆ భగవంతుని చేరు మార్గము అగు గాయత్రి మంత్రమును బోధించుట. బ్రహ్మోపదేశము అనగా పరబ్రహ్మము యొక్క స్వరూపమును గురించి ఉపదేశించుట. బ్రహ్మమునకు “అక్షరము” అని పేరు. అనగా క్షరము లేనిది. అనగా నాశనము లేనిది అని అర్థము. దీనికి ముందే అక్షరాభ్యాస కర్మ ముగిసినది.

అక్షరాభ్యాసము అనగా అక్షరుడైన పరమాత్మను పదేపదే ప్రార్థించుట. "అవ్యక్తోఽక్షర ఉచ్యతే" అను గీత అక్షరమనగా పరబ్రహ్మమని చెప్పుచున్నది. అక్కడ అక్షరుని ధ్యానశ్లోకము బాలునికి నేర్పించబడినది. అదే "గురుబ్రహ్మా గురుర్విష్ణుః గురుర్దేవో మహేశ్వరః, గురు స్సాక్షాత్‌ పరబ్రహ్మ తస్మై శ్రీగురవే నమః" అని. అనగా త్రిమూర్తి స్వరూపుడైన పరబ్రహ్మమైన శ్రీగురుదత్తునికి నమస్కారము అని అర్థము.

అక్షరాభ్యాసము అనగా కొన్ని భాషావర్ణములను దిద్దుకొనుట కానే కాదు. రామకృష్ణ పరమహంసకు చదువుట, వ్రాయుట తెలియదు. కాని అక్షరాభ్యాసమునందు ఉత్తీర్ణుడైన మహాభక్తుడు ఆయన ఒక్కడే అన్నచో అతిశయము లేదు. ఈ అక్షర పరబ్రహ్మమును గురించి గానాత్మకమైన భజనపద్ధతిలో అనగా గాయత్రిమార్గములో మనస్సు లగ్నమౌనటుల భజన చేయుటను నేర్పుటయే గాయత్రీ మంత్రోపదేశము.

ఇక మూడుపోగుల జందెమునకు త్రిగుణాత్మకమైన ప్రకృతి స్వరూపమును ఆశ్రయించి అవతరించిన సగుణబ్రహ్మమునే ఆరాధించవలయునని అర్థము. త్రిగుణాతీతుడైన నిర్గుణుడైన పరమాత్మను ధ్యానించుట అసంభవము. అట్లు ప్రయత్నించినచో దుఃఖము కలుగునని "అవ్యక్తా హి గతిర్దుఃఖమ్" అని గీత చెప్పుచున్నది. జందెమును పారవేయరాదు అన్నదానికి అవతరించిన పరబ్రహ్మమును త్యజించరాదని అర్థము. ఈ విధముగా ఉపనయనము అనగా పసితనమునందు దైవమునందు భక్తి ఏర్పడిన సర్వకులముల బాలబాలికలకు భజన చేయుట నేర్పించి వారి లేత మధురకంఠములతో గానము చేయుచుండగా వారి మనస్సులను దైవముపై లగ్నము కావించుటయే. ప్రహ్లాదుడు ఇట్టి ఉపనయనమునే పొందినాడు. అప్పటినుండియు సగుణబ్రహ్మమైన మహావిష్ణువుపై మధురకంఠముతో భజనలను చేసెడివాడు.

వర్తమానములో సృష్టి భర్తయై పాలించు సమయమున పరమాత్మ మహావిష్ణువు లేక నారాయణుని స్వరూపములో యుండును.

ఈ జగత్తు సృష్టించబడు కాలములో పరమాత్మ బ్రహ్మస్వరూపములో యుండును. ఆ తరువాత జగత్తు యొక్క అంత్యకాలములో పరమాత్మ శివ అనగా రుద్ర స్వరూపమును పొందును. వర్తమాన కాలములో జగత్తును భరించు సృష్టి భర్తయై పాలించు సమయమున పరమాత్మ మహావిష్ణువు లేక నారాయణుని స్వరూపములో యుండును. ఆ వెనుకటి బ్రహ్మ ఈ నారాయణుడే. రాబోవు శివుడును ఈ నారాయణుడే అని వేదము చెప్పుచున్నది. "బ్రహ్మా చ నారాయణః, శివశ్చ నారాయణః" అని శ్రుతి. శంకరపీఠముల ఆచార్యులు సహితము "ఇతి నారాయణస్మరణమ్‌" అనియే వ్రాయుదురు. కావున వర్తమాన కాలస్వరూపమును ఆరాధించమని గర్భస్థుడగు ప్రహ్లాదునికి నారదుడు ఉపదేశించినాడు. నారాయణుని వదలి తనకు వరములిచ్చిన బ్రహ్మస్వరూపమును గాని, కులదైవమైన శివస్వరూపమును గాని ఆరాధించమని హిరణ్యకశిపుడు పట్టుపట్టినాడు. పరబ్రహ్మము త్రిమూర్తి స్వరూపమైనపుడు బ్రహ్మను గాని శివుని గాని ఆరాధించి ప్రహ్లాదుడు తన మొండి పట్టును సడలించు కొనవచ్చును గదా!

త్రిమూర్తులలో భేదము లేదు గదా. త్రిమూర్తులలో ఏ స్వరూపమును ఆరాధించినను దత్తపరబ్రహ్మమును ఆరాధించినట్లే గదా! కావున ప్రహ్లాదుని పట్టుదలలోని రహస్యమేమి? ఇందులో చాలా గొప్ప రహస్యమున్నది. పరమాత్మ ఒక స్వరూపమున నీవు జీవించియున్నంత కాలము అవతరించినాడు. ఆ స్వరూపమును వదలి గడచి పోయిన రామకృష్ణ స్వరూపములను ఆరాధించుట లేక రాబోవు కల్కి స్వరూపమును ఆరాధించుట ఎంతటి వివేకమో ఆలోచించుడు.

నీ గురువు మధ్యాహ్న సమయమున పట్టుబట్టలు ధరించి, పీటపై భోజనమునకు కూర్చున్నాడు. ఆయనకు కావలసిన సేవ మాని ఆయనను నిరాకరించి ఎప్పుడో ఉదయకాలమున రాత్రిదుస్తులతో లేచిన ఆ గురువునే ధ్యానించుచు, రాత్రికాలమున పరుండబోవు సమయమున రాత్రిదుస్తులు ధరించు గురువును ధ్యానించుచు, సాక్షాత్తు ఎదురుగ నున్న గురువును త్యజించుట ఎంతటి మూర్ఖత్వమగును. గడచిపోయినవి, రాబోవునవి నీ ప్రత్యక్షసేవలకు అందవు కదా.

అవి నిర్గుణ బ్రహ్మము వలె కేవలము ఊహారూపములే అగును. మధ్యాహ్న కాలోచిత వస్త్రములను ధరించిన గురువును నీవు ప్రాతఃకాల వస్త్రములను కట్టుకున్నగాని భోజనము పెట్టను అనుట ఎంతటి అవివేకమగును. ఇప్పుడు ఈ వస్త్రములలో ఉన్న ఈ గురువే ప్రాతఃకాల వస్త్రములలోను ఉన్నాడని తెలిసి వర్తమాన వస్త్రములనున్న గురువును ఆరాధించవలెను.

కావున జగత్సృష్టి అన్న ప్రాతఃకాలము గడచిపోయినది. జగత్ర్పళయము అను సాయంకాలము ఇంకనూ రాలేదు. వర్తమానము జగత్తు యొక్క స్థితికాలము. కావున పరబ్రహ్మము యొక్క వర్తమానస్వరూపము నారాయణస్వరూపమే. ఇతడే ముందున్న బ్రహ్మ. ఇతడే రాబోవు శివుడు.

బ్రహ్మ, శివ స్వరూపములు వర్తమానకాలములో వ్యక్తమగుట అనుచితము. గురువును ప్రాతఃకాల, రాత్రికాల వస్త్రములను ధరించమనుట అనుచితము గదా! కావున అంది వచ్చిన బ్రహ్మమిది గదా! అందరాని ఆ బ్రహ్మ స్వరూపములేలయని నారదుని ఉపదేశ సారాంశము. అందువలననే ప్రహ్లాదుడు నారాయణునే పట్టుకున్నాడు.