അവതാരത്തിന്റെ ആത്മാവുമായും അവന്റെ ക്ലൈമാക്സ് ഭക്തന്റെ ആത്മാവുമായും ദൈവം ലയിക്കുമോ?

[Translated by devotees of Swami]

പ്രബുദ്ധരും അർപ്പണബോധമുള്ളവരുമായ ദൈവദാസരേ,

[ശ്രീ പി.വി.എൻ.എം ശർമ്മ ചോദിച്ചു:- സ്വാമി, ദൈവത്തിന്റെ വിലാസം രണ്ടിടത്താണെന്ന് അങ്ങ് പറഞ്ഞുവല്ലോ:- 1) അവതാരം, 2) ക്ലൈമാക്സ് ഭക്തൻ. ഈ രണ്ട് സാഹചര്യങ്ങളിലും ദൈവം ആത്മാവുമായി ലയിച്ചു എന്നാണോ ഇതിനർത്ഥം?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- അവതാരം രൂപപ്പെടുമ്പോൾ, ദൈവം അർപ്പണബോധമുള്ള ഭക്തനായ മനുഷ്യ ഘടകവുമായി ലയിക്കുന്നു, അതിനാൽ ദൈവത്തിനും ആത്മാവിനുമിടയിലുള്ള മോനിസം (അദ്വൈതം) വഴിയുള്ള അവതാരമാണ് ഫലം. ഈ പ്രക്രിയയെ കൈവല്യം എന്ന് വിളിക്കുന്നു, അതായത് രണ്ട് ഇനങ്ങൾ ലയിച്ചാലും ഫലം ഒരു ഇനമാണ്. മനുഷ്യൻ-ഘടകം വ്യക്തമാണ്, എന്നാൽ സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദൈവഘടകം അദൃശ്യം മാത്രമല്ല, സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്തതുമാണ്. ഭഗവാൻ ദത്ത അവതാരമാകാൻ ഒരു മാധ്യമവുമായി ലയിക്കുമ്പോൾ, ഭഗവാൻ ദത്തയുടെ ശരീരവും ആത്മാവും ഊർജ്ജം മാത്രമാണ്, അത് ഊർജ്ജസ്വലമായ ജീവിയുടെ (energetic being) ഊർജ്ജസ്വലമായ ശരീരത്തോടും (energetic body) ആത്മാവിനോടും കൂടിച്ചേർന്ന് ഊർജ്ജസ്വലമായ അവതാരമായി മാറും. മനുഷ്യാവതാരത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ, ഭഗവാൻ ദത്തയുടെ ഊർജ്ജസ്വലമായ ശരീരവും ഊർജ്ജസ്വലമായ ആത്മാവും മനുഷ്യന്റെ ഊർജ്ജഭാഗവുമായി ലയിക്കുന്നു, അങ്ങനെ രണ്ടിടത്തും രണ്ട് ഘടകങ്ങൾ മാത്രമേ ഉള്ളൂ (സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദൈവവും ഊർജ്ജസ്വലമായ അവതാരത്തിലെ ഊർജ്ജവും സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദൈവവും മനുഷ്യാവതാരത്തിലെ ദ്രവ്യത്തോടൊപ്പം ഊർജ്ജവും).

ഒരു ക്ലൈമാക്സ് ഭക്തന്റെ കാര്യത്തിൽ, ദൈവം ഭക്തനുമായി ലയിക്കുന്നില്ല, കാരണം ദ്വൈതത (dualism) ഭക്തന്റെ അഭിലാഷമാണ്, ഈ പ്രക്രിയയെ സായൂജ്യം എന്ന് വിളിക്കുന്നു, അതായത് ഫലം രണ്ട് ഇനങ്ങളാണ്. രണ്ട് ഇനങ്ങൾ വെവ്വേറെ നിലവിലുണ്ടെങ്കിലും, അവരുടെ ബന്ധം വളരെ അടുത്താണ്. അർദ്ധനാധീശ്വരനെ കാണുമ്പോൾ ഇരുവരും ഒരു ഇനത്തെപ്പോലെയാണ് പെരുമാറുന്നത് (ഭഗവാൻ ശിവൻ പകുതി ശരീരവും പാർവതി ദേവി ശരീരത്തിന്റെ പകുതിയുമാണ്, പക്ഷേ എപ്പോഴും രണ്ടിന്റെയും വെവേറെയുള്ള അസ്തിത്വം നിലനിൽക്കുന്നു.). സായൂജ്യത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ, ആത്മാവും മാധ്യമം സ്വീകരിച്ച ദൈവവും രണ്ട് വ്യത്യസ്ത ഘടകങ്ങളാണ്. രണ്ട് വ്യക്തികൾ എപ്പോഴും പരസ്പരം അടുത്തടുത്തിരിക്കുമ്പോൾ, രണ്ടാമത്തെ വ്യക്തിയുടെ വിലാസം ആദ്യത്തെ വ്യക്തിയുടെ വിലാസമായി നൽകാം. ഈ വീക്ഷണത്തിൽ, ദൈവത്തിന്റെ പരോക്ഷ വിലാസമായി ക്ലൈമാക്സ് ഭക്തനെ നൽകിയിരിക്കുന്നു. അവതാരം ദൈവത്തിന്റെ നേരിട്ടുള്ള വിലാസമാണ്, എന്നാൽ ക്ലൈമാക്സ് ഭക്തൻ പരോക്ഷമായ ദൈവത്തിന്റെ വിലാസമാണ്.

രണ്ടും ഒരേ വിലാസത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റുന്നു. സായൂജ്യത്തിന്റെ (വളരെ അടുത്ത ബന്ധം) കാര്യത്തിൽ, നാരദ ഭക്തി സൂത്രം പറയുന്നത്, ഭക്തൻ ദൈവഭക്തിയിൽ (തൻമയ ഹി തേ, Tanmayā hi te) കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നാണ്. 'തൻമയ' എന്ന വാക്ക് ദ്വൈതതയെ മാത്രം (തത്ത്+ മയാത്ത്) (Tat+mayaṭ) സൂചിപ്പിക്കുന്നു. മയാത്ത് എന്നത് പരിഷ്‌ക്കരണ (in the sense of modification) (വികാര, vikaara) അർത്ഥത്തിലും അമിതമായ (പ്രാചുര്യ, praacurya) അർത്ഥത്തിലുമാണ്. ഒന്നാമത്തെ അർത്‌ഥം  സാധ്യമല്ല, കാരണം ദൈവത്തെ പരിഷ്കരിക്കാൻ കഴിയില്ല, രണ്ടാമത്തേത് മാത്രമേ ബാധകമാകൂ. "ഗ്രാമം അഴുക്ക് കൊണ്ട് കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു (മലമയോ ഗ്രാമഃ, malamayo grāmaḥ)" എന്ന് രണ്ടാമത്തെ അർത്ഥത്തിന് ശങ്കരൻ ഒരു ഉദാഹരണം നൽകി. അതിനാൽ, തൻമയ എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം ഭക്തൻ പൂർണ്ണമായി ദൈവത്തിൽ ഏകാഗ്രതയുള്ളവനാണെന്നും ഇവിടെ മോനോഇസം ഇല്ല എന്നുമാണ്. രാമൻ ലക്ഷ്മണനുമായി നിരന്തരം ബന്ധപ്പെടുമ്പോൾ, ലക്ഷ്മണന്റെ വിലാസം രാമന്റെ വിലാസമായിരിക്കും. തന്നെക്കുറിച്ച് പാടികൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഭക്തരോടൊപ്പം താൻ എപ്പോഴും ഉണ്ടെന്ന് ദൈവം പറയുന്നത് ഇതിന് അധികാരമാണ് (മദ്ഭക്ത യത്ര ഗായന്തി, തത്ര തിഷ്ഠാമി നാരദ, Madbhaktā yatra gāyanti, tatra tiṣṭhāmi Nārada).