ഗുരു ഗുരു ഗുരു

[Translated by devotees]

ഏത് ജ്ഞാനത്തിന് പ്രചരണം ആവശ്യമാണ്? എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും പരാജയപ്പെടുമ്പോൾ ചിലർ ഗുരു (പ്രബോധകൻ) ആകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അവർ ആത്മീയ ബിസിനസ്സിൽ വിജയിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. മറ്റുചിലർക്ക് ചുറ്റും ശിഷ്യരെ കിട്ടാൻ ഗുരുവാകാനുള്ള ചൊറിച്ചിലുണ്ട്. എന്നാൽ ഈ ലോകത്ത് പ്രസംഗിക്കാനും യഥാർത്ഥ ഗുരു ആകാനും മൂന്ന് ആവശ്യകതകളുണ്ട്.

 

തിരുവെഴുത്തുകളിൽ [നിലവിൽ അറിയപ്പെടുന്നതിനേക്കാൾ] മികച്ച ഒരു സത്യം നിങ്ങൾ കണ്ടെത്തണം.

 

നിങ്ങളുടെ കണ്ടുപിടിത്തത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവില്ലായ്മ കാരണം, ആളുകൾ ഇതിനകം തന്നെ കഷ്ടപ്പെടുന്നു.

 

നിങ്ങളുടെ കണ്ടെത്തൽ അറിയുമ്പോൾ ആളുകൾക്ക് പ്രയോജനം ലഭിക്കണം.

 

ഈ മൂന്ന് പോയിന്റുകളും തൃപ്തികരമാണെങ്കിൽ, പ്രബോധനം അർത്ഥപൂർണ്ണമാണ്, അത്തരമൊരു പ്രബോധകൻ (preacher) ഉപയോഗപ്രദമായ ഒരു ഗുരുവാണ് (സദ്ഗുരു) [1]. ഉദാഹരണത്തിന്, "തലവേദന-ടാബ്‌ലെറ്റ് കഴിക്കാതെ തലവേദന ഒഴിവാക്കാൻ ഇതാ ഒരു പുതിയ രീതി" എന്ന് നിങ്ങൾക്ക് പറയാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ, നിങ്ങളെ സദ്ഗുരു എന്ന് വിളിക്കാം, നിങ്ങളുടെ കണ്ടെത്തലിന് പ്രചരണം ആവശ്യമാണ്. ശങ്കരൻ, രാമാനുജം, മധ്വ, യേശു, മുഹമ്മദ്, ബുദ്ധൻ, മഹാവീർ, വിവേകാനന്ദൻ, സായിബാബ തുടങ്ങിയവരാണ് ഇത്തരം യഥാർത്ഥ പ്രബോധകർ. "മരുന്ന് കഴിച്ചാൽ തലവേദന മാറും" എന്ന് പ്രസംഗിക്കുന്ന ഉപയോഗശൂന്യമായ ഗുരുവാണ് രണ്ടാമത്തെ തരം ഗുരു. ഇത് എല്ലാവർക്കും അറിയാം! അവൻ കേവലം പുസ്തകങ്ങളിൽ ഉള്ളത് പ്രസംഗിക്കുന്നു. അവൻ തന്റെ സമയവും ഊർജവും പാഴാക്കുന്നു. അവൻ ഒരു അധ്യാപകൻ (teacher) മാത്രമാണ്; ഒരു പ്രബോധകനല്ല (preacher). "വിഷം കഴിച്ചാൽ തലവേദന മാറും" എന്ന് പ്രസംഗിക്കുന്ന ഹാനികരമായ ഗുരുവാണ് മൂന്നാമത്തെ തരം ഗുരു. അവൻ ആളുകളെ ദ്രോഹിക്കുന്നു. പുസ്തകജ്ഞാനം പോലും അയാൾക്കറിയില്ല. അവൻ തന്റെ അജ്ഞത (ignorance) പരത്തുന്നു.

 

ഉപദ്രവകാരിയായ ഗുരുവിനെ ദൈവം ശിക്ഷിക്കും. പ്രയോജനമില്ലാത്ത ഗുരുവിനെ ദൈവം ശിക്ഷിക്കുന്നില്ല, എന്നാൽ പ്രയോജനമില്ലാത്ത ഗുരു തന്റെ ചൊറിച്ചിൽ തീർക്കാൻ വേണ്ടി സ്വന്തം സമയവും ഊർജവും പാഴാക്കുകയാണ്. ജീവിതകാലം ഇങ്ങനെ പാഴാക്കാതെ, ദൈവികമായ ജ്ഞാനം പ്രചരിപ്പിക്കാൻ മനുഷ്യരൂപത്തിൽ (human form) (സദ്ഗുരു) വരുന്ന ഭഗവാന്റെ ശുശ്രൂഷയിൽ ചേരട്ടെ. എന്നാൽ അസൂയയും അഹങ്കാരവും അവനെ അതിന് തടസ്സപ്പെടുത്തുന്നു. ശങ്കരാചാര്യ[2] ആകാനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രശസ്തി നേടാനും അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. തന്നെപ്പോലെ ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനായ ശങ്കരാചാര്യരുടെ ശിഷ്യനാകാൻ അയാൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. ശങ്കരാചാര്യരെപ്പോലെ ഒരു സിദ്ധാന്തവും അയാൾ കണ്ടെത്തിയില്ല, പക്ഷേ ശങ്കരാചാര്യരുടെ പ്രശസ്തി നേടണമെന്ന് അയാൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ശങ്കരാചാര്യരുടെ ശിഷ്യനാകാൻ അഹംഭാവം അനുവദിക്കുന്നില്ല. ശങ്കരാചാര്യരുടെ പ്രശസ്തിയിൽ അയാൾ വളരെ അസൂയപ്പെടുന്നു. അയാൾ ശങ്കരാചാര്യരെപ്പോലെ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്നു, അതുപോലെ തല മൊട്ടയടിക്കുന്നു. ശങ്കരാചാര്യരുടെ അതേ സിദ്ധാന്തമാണ് അയാൾ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് അയാൾ ശങ്കരാചാര്യരുടെ ശിഷ്യൻ മാത്രമാണ്, യഥാർത്ഥ ശങ്കരാചാര്യനല്ല.

 

ജ്ഞാനം, ഭക്തി, ശക്തി (knowledge, devotion, power) മുതലായവയുടെ കാര്യത്തിൽ ഹനുമാനേക്കാൾ [3] ആരും വലിയവനല്ല. ഹനുമാൻ മനുഷ്യരൂപത്തിലുള്ള ഭഗവാന്റെ [രാമ]  സേവനത്തിൽ പങ്കെടുത്തു. ഏതെങ്കിലും ഒരു രാക്ഷസനെ വധിച്ച് ലോകത്തെ ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവരാൻ അവൻ സ്വന്തമായി പുതിയ പണി തുടങ്ങിയതല്ല. രാമനെപ്പോലെ ഒരു വീരനാകാൻ അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും ആഗ്രഹിച്ചില്ല. കാരണം, അദ്ദേഹത്തിൽ അസൂയയുടെയും അഹങ്കാരത്തിന്റെയും ഒരു അംശം പോലുമില്ല. അങ്ങനെ അദ്ദേഹം മനുഷ്യരൂപത്തിലുള്ള ദൈവത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, അവിടുത്തെ വേലയിൽ പങ്കുചേരാൻ അവിടുത്തെ ദാസനായി. രാമൻ വിഷ്ണുവായിരുന്നു. ഹനുമാൻ ഭാവി ബ്രഹ്മാവായി[4]. എന്നാൽ "ബ്രഹ്മച നാരായണഃ" (“Brahmacha Narayanah”) എന്ന വേദപ്രകാരം വിഷ്ണു തന്നെ ബ്രഹ്മാവാണ്. രാമന്റെ അതേ സ്ഥാനം ഹനുമാനും ലഭിച്ചു എന്നർത്ഥം. അതിനാൽ നിങ്ങൾ സദ്ഗുരുവിന്റെ സേവനത്തിൽ പങ്കെടുത്താൽ നിങ്ങൾക്ക് സദ്ഗുരുവിന്റെ അതേ സ്ഥാനം ലഭിക്കും.

 

അതുകൊണ്ട് ഒരിക്കലും ഹാനികരമായ ഗുരുവായിരിക്കരുത് (harmful Guru). പ്രയോജനമില്ലാത്ത ഗുരുവായി (useless Guru) മാറി സമയവും ഊർജവും പാഴാക്കരുത്. ഉപകാരപ്രദമായ ഗുരുവിന്റെ (useful Guru) (സദ്ഗുരു, Sadguru) സേവനത്തിൽ ഒരു ശിഷ്യനായി പങ്കെടുക്കുകയും സദ്ഗുരുവിന്റെ അതേ സ്ഥാനം നേടുകയും ചെയ്യുക. ഓരോ ഗുരുവും, ഗുരുവാകാൻ ചൊറിച്ചിൽ ഉള്ള എല്ലാവരും, എന്റെ ഉപദേശത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയും, സ്വസ്ഥമായ മനസ്സോടെ ഏകാന്തതയിലിരുന്ന് ആത്മപരിശോധന നടത്തുകയും ചെയ്യട്ടെ. അപ്പോൾ സത്യം മനസ്സിലാകും.

 

ഗുരുവും ദൈവവും

 

ദത്തയുടെ (Datta) വലത്തെ പകുതി ഗുരുവും ഇടത്തെ പകുതി ദൈവവുമാണ്. രാമൻ ദൈവവും ഹനുമാൻ ഗുരുവുമാണ്. ഒരേ ദത്തയെ രണ്ട് ഭാഗങ്ങളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. രാമൻ വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരമാണ്. ഹനുമാൻ ശിവന്റെ അവതാരമാണ്. വേദം പറയുന്നു "ശിവശ്ച നാരായണഃ" (“Shivashcha Narayanah”)  അതായത് വിഷ്ണു തന്നെ ശിവനാണ് എന്നാണ്. അങ്ങനെ രാമൻ ഇടത് പകുതിയും ഹനുമാൻ ദത്തയുടെ വലത് പകുതിയുമാണ്. ശിഷ്യന്മാർക്ക് വേണ്ടി ഗുരുവിന് അമാനുഷിക ശക്തികൾ (അഷ്ട സിദ്ധികൾ, ashta siddhis) ആവശ്യമാണ്. ചിലപ്പോൾ ഒരു ശിഷ്യൻ ഗുരുവിന്റെ ദൈവത്വത്തെ സംശയിക്കുന്നു. തന്റെ ദൈവത്വം  തെളിയിക്കാൻ ഗുരുവിന് ചില അത്ഭുതങ്ങൾ ചെയ്യണം. സീത [5] ഹനുമാനെ സംശയിച്ചു. അങ്ങനെ ഹനുമാൻ തന്റെ ശരീരം ഭീമാകാരമായി (വിശ്വരൂപം, Vishwarupam) വളർത്തി തെളിവ് കാണിച്ചു. അതുപോലെ, രാവണൻ ഹനുമാന്റെ വാൽ കത്തിച്ചപ്പോൾ വാൽ കത്തിയില്ല. രാവണന് കാണിച്ച അത്ഭുതമായിരുന്നു അത്. സീത ഹനുമാനെ വിശ്വസിച്ചു പക്ഷേ രാവണൻ വിശ്വസിച്ചില്ല. ഹനുമാൻ സീതയെയും രാവണനെയും ഭഗവാനായ രാമനെക്കുറിച്ച് അറിയിച്ചിരുന്നു. അങ്ങനെ ഇരുവർക്കും ഗുരുവായിരുന്നു. എന്നാൽ സീത നല്ല ശിഷ്യയും രാവണൻ ചീത്ത ശിഷ്യനുമായിരുന്നു. 

 

ഭഗവാൻ ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ കാര്യത്തിൽ, അവിടുന്ന് ഗുരുവും ദൈവവുമായിരുന്നു, അതായത് ടു-ഇൻ-വൺ സിസ്റ്റം (Two-in-one System). അവിടുന്ന് പ്രസംഗിക്കുകയും വിശ്വരൂപം[6] (Vishwarupam) അർജ്ജുനനും ദുര്യോധനനും കാണിച്ചുകൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. അർജ്ജുനൻ നല്ല ശിഷ്യനായതിനാൽ വിശ്വസിച്ചു. ദുര്യോധനൻ ഒരു ചീത്ത ശിഷ്യനായതിനാൽ വിശ്വസിച്ചില്ല. താൻ ദൈവമാണെന്ന് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ പ്രഖ്യാപിച്ചു. അതിനാൽ അവിടുന്ന് ഗുരുദേവനാണ് [7] (Gurudeva). ഇത് കാണിക്കുന്നത് യോഗ്യരായ ഭക്തരുടെ കാര്യത്തിൽ മാത്രമേ പ്രബോധനവും അത്ഭുതങ്ങൾ കാണിക്കലും പ്രയോജനപ്പെടുകയുള്ളൂ എന്നാണ്.

 

സീത ഒരു സാധാരണ ആത്മാവിനെ (ജീവ, jeeva) പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. വിവാഹശേഷം അവൾ അയോധ്യയിൽ ഏകദേശം പന്ത്രണ്ടു വർഷത്തോളം ഭഗവാന്റെ അടുക്കൽ താമസിച്ചു [8]. തുടർച്ചയായ നീണ്ട സഹവാസം കാരണം അവളുടെ മനസ്സിൽ ഭഗവാനോടുള്ള അവഗണന വളർന്നു. രാമൻ വനത്തിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ അവളോട് അയോധ്യയിൽ തന്നെ തങ്ങാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. "നീ ആണിന്റെ രൂപത്തിലുള്ള ഒരു പെണ്ണാണ്" (“You are a female in the form of a male”) എന്ന് അവൾ രാമനെ വിമർശിച്ചു. അത്തരം അശ്രദ്ധ ഭഗവാനുമായുള്ള ബന്ധം ദുർബലമാക്കുന്നു. സ്വർണ്ണ മാൻ (golden deer) അവളെ ആകർഷിച്ചു. ഇത് പണവുമായുള്ള ബന്ധനമല്ലാതെ (bond) മറ്റൊന്നുമല്ല. വിവിധ കുടുംബ ബന്ധനങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന പത്ത് തലയുള്ള രാവണൻ അവളെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി, അവൾ ഒരുപാട് കഷ്ടപ്പെട്ടു. അപ്പോൾ അവൾ ഭഗവാനായ രാമനെ ഓർത്ത് കരഞ്ഞു. ഗുരുവിന്റെ രൂപത്തിൽ ഹനുമാൻ അവളെ സമീപിച്ചു. ഹനുമാൻ അവൾക്ക് മുകളിൽ നിന്ന് താഴെ വരെ രാമന്റെ രൂപം വിവരിച്ചു. അതായത്, ദൈവത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ രൂപം മനുഷ്യരൂപം മാത്രമാണെന്ന് ഗുരു വിശദീകരിക്കുന്നു. അവിടെ വെച്ച് ഹനുമാൻ അസുരന്മാരെ വധിച്ചു. ആത്മാവിനെ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന എല്ലാ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളെയും (worldly bonds) ഗുരു അറുക്കുന്നു എന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം. ഹനുമാൻ സുവർണ്ണ ലങ്ക [9] കത്തിച്ചു. സ്വർണ്ണ മാനുമായുള്ള അടുപ്പത്തിലൂടെ സീത സുവർണ്ണ ലങ്കയിലെത്തി. ഇതിനർത്ഥം പണവുമായുള്ള ബന്ധം മൂലം ആത്മാവിന് ധാരാളം സമ്പത്ത് ലഭിക്കുന്നു. സീത ലങ്കയിൽ കഷ്ടപ്പെട്ടു.

 

സമ്പത്തിന്റെ ആധിക്യം മൂലം ആത്മാവ് കഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്നർത്ഥം. ഹനുമാൻ രാവണനെ താക്കീത് ചെയ്തു. അതിനർത്ഥം ഗുരു ആ ആത്മാവിന്റെ കുടുംബബന്ധനങ്ങളെയും[10] പഠിപ്പിക്കുന്നു മോക്ഷം ലഭിക്കാൻ എന്നാണ്. ഹനുമാൻ തിരികെ വന്ന് സീതയെ ഉടൻ രക്ഷിക്കണമെന്ന് രാമനോട് അപേക്ഷിച്ചു. അതുപോലെ, ഒരു ഗുരു ഭക്തനെ സംരക്ഷിക്കാൻ ദൈവത്തോട് ശുപാർശ ചെയ്യുന്നു. രാമൻ ഉടൻ തന്നെ രാവണനെ വധിക്കുകയും സീതയെ രക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതിനർത്ഥം ഭഗവാൻ എല്ലാ കുടുംബ ബന്ധനങ്ങളും അറുത്തു നിങ്ങളെ ഉയർത്തും എന്നാണ്. രാമനിൽ എത്തിയ ശേഷവും സീത തന്റെ പാപങ്ങൾ കാരണം കഷ്ടപ്പെട്ടു. അവൾ നേരത്തെ ലക്ഷ്മണനെ വനത്തിൽ കുറ്റപ്പെടുത്തിയിരുന്നു[11]. ആ പാപം നിമിത്തം അവൾക്ക് കഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വന്നു. ഭഗവാനെ നേടിയതിനു ശേഷവും ഭക്തൻ സ്വന്തം പാപങ്ങൾ സഹിക്കണം എന്നർത്ഥം. രാമൻ സീതയെ ഉപേക്ഷിച്ച് വനത്തിലേക്ക് പറഞ്ഞയച്ചപ്പോൾ സീത പറഞ്ഞു "കല്യാണബുദ്ധേ..." (“Kalyanabuddheh…”) അതായത്, "ഓ രാമാ നീ ദയയുള്ളവനാണ്. എന്റെ പാപങ്ങൾ നിമിത്തം മാത്രമാണ് എനിക്ക് നിന്നിൽ നിന്ന് വേർപിരിയേണ്ടി വരുന്നത്. അവൾ ഒരിക്കലും രാമനെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയില്ല, അവളുടെ പാപങ്ങൾ നിശ്ശബ്ദമായി അനുഭവിച്ചു. അതുപോലെ, സ്വന്തം പാപങ്ങൾക്കുവേണ്ടി കഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ ഭഗവാനെ കുറ്റപ്പെടുത്തരുത്. അവൻ തന്റെ പാപങ്ങൾ നിശ്ശബ്ദമായി അനുഭവിക്കണം. സീതയെ ഉപേക്ഷിച്ചതിന് ശേഷം രാമനും കഷ്ടപ്പെട്ടു. അതുപോലെ, നിങ്ങളുടെ പാപങ്ങൾക്കായി ഭഗവാനും സഹിക്കുന്നു. അവസാനം, രാമൻ സീതയ്ക്ക് ഉപരിലോകത്ത് തന്നോടൊപ്പം സ്ഥിരമായ സ്ഥാനം നൽകി. അതിനർത്ഥം, നിങ്ങളുടെ പാപങ്ങൾക്കായി നിങ്ങൾ കഷ്ടപ്പെടാൻ തയ്യാറാണെങ്കിലും ഭഗവാനെ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് ഭഗവാന്റെ ഹൃദയത്തിൽ സ്ഥിരമായ സ്ഥാനം ലഭിക്കും.

 

കൃഷ്ണന്റെ കാര്യത്തിലും യാദവർ [12] കൃഷ്ണനുമായുള്ള ദീർഘകാല ബന്ധം കാരണം കൃഷ്ണന്റെ ഉപദേശം അവഗണിച്ചു. ഒടുവിൽ, അവർ വീഞ്ഞ് കുടിച്ചു, ആ ലഹരിയിൽ അവർ പരസ്പരം കൊന്നു. ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഗയക്കുവേണ്ടി (Gaya) യുദ്ധം ചെയ്തപ്പോഴും അർജുനൻ വിമർശിച്ചു. ഗയയെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിൽ അർജ്ജുനൻ സ്വാമിയെക്കാൾ (ഭഗവാനെക്കാൾ) ധർമ്മത്തിന് (ലോകധർമ്മം, worldly justice) പ്രാധാന്യം നൽകി [13]. എന്നാൽ ഗോപികമാർ ധർമ്മത്തേക്കാൾ സ്വാമിക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകി വൃന്ദാവനത്തിൽ ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണനോടൊപ്പം നൃത്തം  ചെയ്തു [14]. ആ ജന്മത്തിനുശേഷം ഗോപികമാർക്ക് മോക്ഷം ലഭിച്ചു, എന്നാൽ അർജുനന് വീണ്ടും വേട്ടക്കാരനായി ജനിക്കേണ്ടിവന്നു [15]. വേട്ടക്കാരൻ സ്വന്തം കണ്ണുകൾ ദൈവത്തിനു സമർപ്പിച്ച് ദൈവത്തോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ പാരമ്യത തെളിയിച്ചപ്പോൾ മോക്ഷം ലഭിച്ചു. അതുപോലെ, യയാതിയെ (Yayati) സംരക്ഷിക്കാൻ ഹനുമാൻ രാമനുമായി യുദ്ധം ചെയ്തു, കാരണം യയാതിക്ക് ഹനുമാന്റെ അമ്മ സംരക്ഷണം നൽകി. ഹനുമാൻ സ്വാമിയെക്കാൾ പ്രാധാന്യം അമ്മയ്ക്കാണ് നൽകിയത്. അവൻ തന്റെ തെറ്റ് മനസ്സിലാക്കുകയും തന്റെ അടുത്ത അവതാരമായ ശങ്കരാചാര്യയിൽ അത് തിരുത്തുകയും ചെയ്തു. ഹനുമാനും ശങ്കരാചാര്യരും ശിവന്റെ അവതാരങ്ങളാണ്. ശങ്കരാചാര്യർ സ്വാമിയുടെ പ്രീതിക്കായി അമ്മയെ ഉപേക്ഷിച്ചു, അങ്ങനെ തന്റെ മുൻ തെറ്റ് തിരുത്തി.

 

ഈ സന്ദർഭങ്ങളിലെല്ലാം, മായ [16] (Maya) ശിഷ്യന്മാരുടെ മനസ്സിനെ മൂടുന്നു. ഗീത കേൾക്കുകയും വിശ്വരൂപം കാണുകയും ചെയ്തപ്പോൾ അർജ്ജുനൻ ശ്രീ കൃഷ്ണനെ ദൈവമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എന്നാൽ ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം പതിനെട്ടു ദിവസം ശ്രീ കൃഷ്ണൻ അർജ്ജുനന്റെ സാരഥിയെപ്പോലെ പെരുമാറി. എല്ലാ ദിവസവും വൈകുന്നേരം, യുദ്ധം കഴിഞ്ഞ്, രഥം സൈനിക ക്യാമ്പിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ, ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ആദ്യം ഇറങ്ങി രഥത്തിന്റെ വാതിൽ അർജ്ജുനനായി തുറക്കും. അപ്പോൾ മാത്രമേ രഥത്തിന്റെ ഉടമയായ അർജ്ജുനൻ ഇറങ്ങുകയുള്ളൂ. ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ ഈ വിനയം ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനാണെന്ന് അർജ്ജുനനെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിച്ചു. അത് പോലെ, അവതാരം ഒരു മനുഷ്യനാണ്. ഇത് തന്നെ മതി ഒരാൾക്ക് മായയിൽ (Maya) അകപ്പെടാൻ. കൂടാതെ, ഭഗവാൻ അത്തരം വിധേയത്വം കാണിക്കുമ്പോൾ, മായ ഇരട്ടിയാകും. എന്നാൽ പതിനെട്ടാം ദിവസം ശ്രീ കൃഷ്ണൻ അർജ്ജുനനോട് ആദ്യം ഇറങ്ങാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അർജുനൻ മടിച്ചു.

 

എന്നാൽ ശ്രീ കൃഷ്ണൻ അർജ്ജുനനോട് ആക്രോശിച്ചപ്പോൾ അവൻ ഇറങ്ങിപ്പോയി. അപ്പോൾ ശ്രീ കൃഷ്ണനും രഥത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി. ആ നിമിഷം രഥം തീപിടിച്ചു[17]. അതുകൊണ്ട് ഈ സംഭവത്തിൽ നമുക്ക് അർജ്ജുനന്റെ പെരുമാറ്റം മനസ്സിലാക്കാം. അർജ്ജുനനെപ്പോലുള്ള മഹാഭക്തന്മാർ പോലും ഭഗവാന്റെ മായയാൽ ബാധിച്ചു. അർജുനൻ നര ഋഷിയായിരുന്നു[18] (Nara Rishi) കൂടാതെ കഴിഞ്ഞ കുറേ ജന്മങ്ങളിൽ നാരായണനുമായി [19] (Narayana) ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നു. ആ അർജ്ജുനന് പോലും മിഥ്യാധാരണയിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരാൻ കഴിയാതെ വരുമ്പോൾ, ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യ ഭക്തൻ ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യാവതാരം പ്രദർശിപ്പിച്ച മായയിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാനാവില്ല!

 

[1] സദ്ഗുരു അല്ലെങ്കിൽ സദ്ഗുരു (Sadguru or Satguru) വരുന്നത് സത് (Sat) (സത്യം, ദൈവം) + ഗുരു (അധ്യാപകൻ, പ്രബോധകൻ) എന്നതിൽ നിന്നാണ്. അങ്ങനെ സദ്ഗുരു എന്നാൽ യഥാർത്ഥ ഗുരു അല്ലെങ്കിൽ ദൈവം തന്നെയായ ഗുരു എന്നർത്ഥം.

 

[2] ശങ്കരാചാര്യ (ശങ്കര+ആചാര്യ), ‘പ്രബോധകൻ ശങ്കരൻ' എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്.

 

[3] മഹത്തായ ചരിത്ര ഇതിഹാസമായ രാമായണത്തിൽ ശ്രീരാമന്റെ ഉത്തമ ദാസനായി വേഷമിട്ട ശിവന്റെ അവതാരമായിരുന്നു ഹനുമാൻ.

 

[4] തന്റെ അസാധാരണമായ സേവനത്തിനുള്ള പ്രതിഫലമായി, സൃഷ്ടിയുടെ അടുത്ത ചക്രത്തിൽ ശ്രീരാമൻ ഹനുമാന് ബ്രഹ്‌മാവിന്റെ (സ്രഷ്ടാവ്) സ്ഥാനം നൽകി.

 

[5] സീത ശ്രീരാമന്റെ ഭാര്യയും മഹാലക്ഷ്മി ദേവിയുടെ അവതാരവുമാണ്, അസുരരാജാവായ രാവണൻ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി അശോക വാതികയിൽ (Ashoka Vatika) (പൂന്തോട്ടത്തിൽ) തടവിലാക്കി.

 

[6] സൃഷ്ടിയുടെ സ്രഷ്ടാവും പരിപാലിക്കുന്നവനും നശിപ്പിക്കുന്നവനും എന്ന നിലയിൽ കൃഷ്ണൻ അർജ്ജുനന് തന്റെ (ദൈവം) ഒരു ഭയാനകമായ ഭീമാകാരമായ രൂപം (terrifying gigantic form) കാണിച്ചുകൊടുത്തു.

 

[7] ഗുരു, ദൈവം കൂടിയാണ്.

 

[8] ഈ ഖണ്ഡിക മഹത്തായ ഇതിഹാസമായ രാമായണത്തിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള ദാർശനിക അർത്ഥത്തിന്റെ സംഗ്രഹം നൽകുന്നു.

 

[9] പത്ത് തലകളുള്ള രാക്ഷസരാജാവായ രാവണന്റെ തലസ്ഥാനമായ ലങ്കയുടെ പുരാതന നഗരം (ഇന്നത്തെ ശ്രീലങ്കയിൽ) സ്വർണ്ണം കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ചതാണെന്ന് പ്രശസ്തമായിരുന്നു.

 

[10] ആത്മാവിന് വൈകാരിക ബന്ധമുള്ള കുടുംബാംഗങ്ങൾ.

 

[11] മരണാസന്നനായ മാരീച (Maricha) എന്ന രാക്ഷസൻ രാമന്റെ ശബ്ദം അനുകരിച്ച് സഹായത്തിനായി നിലവിളിച്ച സംഭവത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. സീത ലക്ഷ്മണനോട് പോയി തന്റെ ഭർത്താവിനെ (ലക്ഷ്മണന്റെ സഹോദരൻ) രാമനെ രക്ഷിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ പോകാൻ വിസമ്മതിച്ച ലക്ഷ്മണൻ അവളെ സംരക്ഷിക്കാൻ തിരികെ നിൽക്കാൻ നിർബന്ധിച്ചു. സീത ലക്ഷ്മണനോട് പരുഷമായി സംസാരിക്കുകയും അപകടാവസ്ഥയിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട തൻറെ സഹോദരനായ രാമനെ സഹായിക്കുന്നതിനു പകരം തൻറെ അരികിൽ നിൽക്കാനുള്ള അവൻറെ ഉദ്ദേശ്യത്തെ സംശയിക്കുകയും ചെയ്തു. ലക്ഷ്മണൻറെ മനസ്സിൽ യഥാർത്ഥത്തിൽ അശുദ്ധമായ ഉദ്ദേശങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ശ്രീരാമന് അപകടത്തിൽപ്പെടാൻ കഴിയില്ലെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു, കാവൽ നിൽക്കാനും സീതയെ സംരക്ഷിക്കാനും പ്രത്യേകം നിർദ്ദേശിച്ച രാമന്റെ കൽപ്പനകൾ അനുസരിക്കുക മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം ചെയ്തത്.

 

[12] കൃഷ്ണൻ ദൈവത്തിന്റെ ഒരു മനുഷ്യാവതാരമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം യദു രാജവംശത്തിൽ പെട്ടയാളായിരുന്നു, അവരുടെ അംഗങ്ങൾ യാദവർ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടു.

 

[13] ധർമ്മം എന്നാൽ നീതി അല്ലെങ്കിൽ ധര്‍മ്മം. ‘സ്വാമി’ എന്നാൽ ഭഗവാൻ എന്നാണ്. ഗയയെ പ്രതിരോധിക്കുന്നതിൽ, അർജ്ജുനൻ ഭഗവാനെ ഒഴിവാക്കി നീതിയുടെ പക്ഷം ചേർന്നു.

 

[14] ഗോപികമാർ വൃന്ദാവനത്തിലെ പാൽക്കാരികളായിരുന്നു; കൃഷ്ണൻ വളർന്ന ഗ്രാമം. വിവാഹിതരായിട്ടും അവർ കൃഷ്ണനോടൊപ്പം നൃത്തം ചെയ്യുകയും നീതിയുടെ നിയമങ്ങൾ ലംഘിക്കുകയും ചെയ്തു.

 

[15] കണ്ണപ്പ, ഒരു വേട്ടക്കാരൻ.

 

[16] ഭഗവാന്റെ അത്ഭുതകരവും വഞ്ചനാപരവുമായ മിഥ്യാശക്തി.

 

[17] ശത്രുക്കൾ വെടിയുതിർത്ത അപകടകരമായ നിരവധി ആയുധങ്ങളുടെ ആക്രമണത്തിൽ രഥത്തിന് കേടുപാടുകൾ സംഭവിച്ചു. അത് വളരെക്കാലം മുമ്പുതന്നെ അഗ്നിജ്വാലകളായി പൊട്ടിത്തെറിക്കപ്പെടുമായിരുന്നു, എന്നാൽ ഭഗവാന്റെ സംരക്ഷക ശക്തി അത് കത്തുന്നതിൽ നിന്ന് തടഞ്ഞു. ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ രഥത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി, സംരക്ഷണ ശക്തി തിരികെ എടുത്ത ഉടൻ രഥം നശിച്ചു. അങ്ങനെ, ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ അർജ്ജുനനോട് തന്റെ മുമ്പിൽ നിന്ന് രഥത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻ ആവശ്യപ്പെട്ട് സംരക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. സൈന്യത്തിന്റെ വിജയിയായ സേനാനായകൻ തന്റെ സാരഥിയുടെ (കൃഷ്ണന്റെ) മുമ്പിൽ ഇറങ്ങുന്നത് അപമാനകരമാണെന്ന് അർജ്ജുനൻ തെറ്റിദ്ധരിച്ചു.

 

[18] നര മുനി.

 

[19] നാരായണൻ മഹാവിഷ്ണുവാണ്. നരനും നാരായണനും നിരവധി തലമുറകളായി ഒരുമിച്ച് അവതാരമെടുത്തതായി പറയപ്പെടുന്നു.