മഹാ ദിവ്യ സത്സംഗം (21-03-2023)

[Translated by devotees]

(20-03-2023-ലെ മഹാ ദിവ്യ സത്സംഗത്തിൽ നിന്ന്) (തുടരുന്നു...)

പ്രബുദ്ധരും അർപ്പണബോധമുള്ളവരുമായ ദൈവദാസരേ,

8. എന്തിനാണ് സദ്ഗുരു(Sadguru) ഭക്തനിൽ തന്റെ അധ്വാനിച്ച പണം ബലിയർപ്പിക്കുന്നത് എന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടാക്കുന്നത്?

[ശ്രീമതി. ഛന്ദ ചന്ദ്ര ചോദിച്ചു: ദത്ത ഭഗവാന്റെ അവതാരമായ സദ്ഗുരുവിന് ഒരു ഭക്തൻ കുറച്ച് പണം സമർപ്പിക്കുമ്പോൾ, ഭക്തൻ തന്റെ അധ്വാനിച്ചുണ്ടാക്കിയ പണത്തിൽ നിന്ന് ത്യാഗം ചെയ്യുന്നതായി ഭക്തന് തോന്നുന്നത് ദത്ത ഭഗവാൻ കാണും. ദത്ത ഭഗവാൻ ഭക്തന് നൽകിയ പണത്തിൽ നിന്നാണ് അവൻ/അവൾ ദാനം ചെയ്യുന്നതെന്ന്; ഇത് ഭക്തന് ഒരിക്കലും തോന്നില്ല. എന്തുകൊണ്ട്?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: ദത്ത ഭഗവാൻ(God Datta) തനിക്ക് സമ്പത്ത് നൽകി അനുഗ്രഹിച്ചതായി ഭക്തന് തോന്നിയാൽ, കൃതജ്ഞതയുടെ(gratefulness) അടിസ്ഥാനത്തിൽ താൻ എന്തെങ്കിലും ദാനം ചെയ്യുകയാണെന്ന് ഭക്തൻ തീർച്ചയായും വിചാരിക്കും. അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ, അത്തരമൊരു ത്യാഗം ദത്ത ഭഗവാനോടുള്ള ഭക്തന്റെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കില്ല, കാരണം ദത്ത ഭഗവാൻ തനിക്ക് സമ്പത്ത് നൽകി എന്ന് ആരെങ്കിലും കരുതിയാൽ ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും ത്യാഗം ചെയ്യും. അത്തരമൊരു സാഹചര്യത്തിൽ, ബലിയർപ്പിക്കപ്പെട്ട ഗുരുദക്ഷിണ(Guru dakshina) ദത്ത ഭഗവാനോടുള്ള ഭക്തന്റെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കില്ല. പൊതുവേ, ഏതൊരു ദൈവവിശ്വാസിയും (theist) വിചാരിക്കുന്നത് എന്ത് സമ്പത്ത് നേടിയാലും അത് ഈശ്വരാനുഗ്രഹം കൊണ്ട് മാത്രമാണെന്നാണ്.

അതിനാൽ, ഈ പൊതുവികാരം സ്വാഭാവികമായും ഓരോ ഭക്തന്റെയും മനസ്സിൽ വരുന്നു, അത്തരമൊരു വികാരത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് ഭക്തൻ ഗുരുദക്ഷിണ നൽകുന്നതെങ്കിൽ, ബലിയർപ്പണം(sacrificed offering) ഭക്തന്റെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നില്ല. അത് ദൈവത്തോടുള്ള ഭക്തന്റെ കൃതജ്ഞതയെ(gratefulness) മാത്രം പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. കൃതജ്ഞതയുടെ വ്യാപ്തി കാണാതെ ഭക്തന്റെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തിന്റെ(extent of true love) വ്യാപ്തി മാത്രമേ ദൈവം എപ്പോഴും കാണാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുള്ളൂ. സമ്പത്ത് തനിക്കുള്ളതാണെന്ന് ഭക്തൻ ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുകയും തന്റെ സമ്പത്തിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും ത്യാഗം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുമ്പോഴാണ് യഥാർത്ഥ സ്നേഹം പുറത്തുവരുന്നത്. അതിനാൽ, ഈ ലോകത്തു് ആർക്കും സമ്പത്തു് നൽകുന്നവൻ ദൈവമാണെന്നു് സങ്കൽപ്പം മറക്കാൻ ഭഗവാൻ ദത്ത(God Datta) ഭക്തൻറെ മനസ്സിനെ സ്വാധീനിക്കും.

 

9. ഒരു ശിഷ്യന് കാലക്രമേണ സംശയങ്ങളുടെ എണ്ണം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നത് സദ്ഗുരുവിന്റെ ജ്ഞാനത്തിന്റെ അഭാവത്തെയാണോ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നത് എന്ന് ദയവായി വ്യക്തമാക്കുക.

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: സദ്ഗുരു ആദ്ധ്യാത്മിക ജ്ഞാനം പ്രസംഗിക്കുമ്പോൾ, ജ്ഞാനം മനസ്സിലാക്കാത്ത പ്രശ്നമില്ല. ചില സാധാരണ മനുഷ്യ പ്രബോധകരുടെ(normal human preacher) കാര്യത്തിൽ ഇത് സംഭവിക്കാം. സദ്ഗുരു പ്രസംഗിക്കുന്ന ജ്ഞാനം എല്ലായ്പ്പോഴും വളരെ വ്യക്തവും സദ്ഗുരുവിന്റെ പ്രബോധനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന വശം വ്യക്തതയുമാണ്(clarity). ഈ വ്യക്തതയ്ക്ക് കാരണം അവന്റെ പ്രബോധന ജ്ഞാനം(preached knowledge) എല്ലായ്പ്പോഴും സത്യമാണ് എന്നതാണ്. സത്യം(Truth) എപ്പോഴും 100% വ്യക്തമാണ്. ജ്ഞാനം ശരിയല്ലാത്തപ്പോൾ മാത്രമാണ് ആശയക്കുഴപ്പം ഉണ്ടാകുന്നത്.

ദൈവത്തിന്റെ അവതാരത്താൽ(incarnation of God) പ്രബോധനം ചെയ്യപ്പെടുന്ന ദിവ്യജ്ഞാനത്തിന്റെ(divine knowledge) ആദ്യ സവിശേഷത സത്യമാണെന്ന് വേദം(Veda) പറയുന്നു (സത്യജ്ഞാന മനന്തം ബ്രഹ്മ/ satyaṃ jñāna manantaṃ Brahma) ഭക്തൻറെ ചോദ്യങ്ങളുടെ എണ്ണം വർദ്ധിച്ചതിനുള്ള വിശദീകരണം സദ്ഗുരു പ്രസംഗിക്കുന്ന ജ്ഞാനത്തിൽ ഭക്തൻ കൂടുതൽ ആഴത്തിലേക്ക് പോകുന്നുവെന്നും അതിനാൽ ചോദ്യങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ കൂടുതൽ സംശയങ്ങൾ പുറത്തുവരുന്നു എന്നതുമാൺ. ഭക്തന്റെ ജ്ഞാനത്തിന്റെ ആഴം അനുദിനം വർധിച്ചുവരുന്നു എന്നു മാത്രമാൺ അത് കാണിക്കുന്നത്.

 

10. എന്തുകൊണ്ടാണ് ചൈതന്യ മഹാപ്രഭുവിനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രതിമകൾ(statues) കൊണ്ട് പ്രതിനിധീകരിക്കാത്തത്, അദ്ദേഹം കൊലചെയ്യപ്പെട്ടതാണോ?

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: ചൈതന്യ മഹാപ്രഭു(Chaitanya Mahaprabhu) ഹൃദയാഘാതം(heart attack) മൂലമാണ് മരിച്ചത്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൊലപാതകം നടന്നിട്ടില്ല. മനോഹരമായ ഫോട്ടോകളാൽ അദ്ദേഹത്തെ വളരെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. എല്ലാ ദിവസവും, അദ്ദേഹത്തിന് ശ്രീ  കൃഷ്ണന്റെ വ്യക്തിപരമായ ദർശനം(vision) ലഭിക്കുമായിരുന്നു. ഈശ്വരഭക്തിയുടെ പരമകാഷ്ഠ(ക്ലൈമാക്സു്) പ്രചരിപ്പിക്കാനാണ് രാധ(Raadhaa) ഈ ഭക്തനായി അവതരിച്ചത്.

 

11. സദ്ഗുരുവിനെ സമീപിക്കുന്ന ഒരു യഥാർത്ഥ ശിഷ്യന്റെ ഗുണങ്ങൾ എന്തൊക്കെയാണ്?

[ശ്രീ സൗമ്യദീപ് മൊണ്ടലിന്റെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: സദ്ഗുരുവിനെ സമീപിക്കുന്ന ഒരു ശിഷ്യന്റെ അടിസ്ഥാന ഗുണം, ദൈവത്തിന്റെ എല്ലാ വിശദാംശങ്ങളും, ദൈവത്തിൽ എത്തിച്ചേരാനും പ്രസാദിപ്പി ക്കാനുമുള്ള യഥാർത്ഥ പാത, ആത്മാവിനെക്കുറിച്ചുള്ള യഥാർത്ഥ വിവരങ്ങൾ എന്നിവ അറിയാനുള്ള അന്വേഷണമാണ്. 'ഗു' എന്നാൽ ഈ മൂന്ന് ആശയങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞത(ignorance), ഇരുട്ട് പോലെയാണ്. 'രു' എന്നാൽ ഈ മൂന്ന് ആശയങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള യഥാർത്ഥ ജ്ഞാനം അർത്ഥമാക്കുന്നു, അത് അജ്ഞതയെ നീക്കം ചെയ്യുന്ന പ്രകാശം പോലെയാണ്. അതിനാൽ, ഗുരു എന്നാൽ അഗാധമായ അന്ധകാരത്തെ അകറ്റുന്ന പ്രകാശിക്കുന്ന സൂര്യൻ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ജ്ഞാനമെന്നർത്ഥം വരുന്ന വേദത്തിൻറെ കർത്താവായ ബ്രഹ്മാവാണ് ദത്ത ഭഗവാൻറെ(ഗുരു ദത്ത/Guru Datta) പ്രാരംഭ രൂപം. സംസാരത്തിൻറെ രൂപമായ(form of speech) സരസ്വതി ദേവി ബ്രഹ്മാവിൻറെ നാവിൽ നിലനിൽക്കുന്ന ശക്തിയാണു്.

 

‘സത്’(‘Sat’) എന്നാൽ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നത് നിലകൊള്ളുന്ന പരമമായ യാഥാർത്ഥ്യം(absolute reality) എന്നർത്ഥം. സദ്ഗുരു എന്നാൽ ദൈവം തന്നെ പ്രബോധകനായി അവതരിച്ചു എന്നാണ്. ദൈവികമായ ജ്ഞാനം മനസ്സിലാക്കാൻ ശിഷ്യന് ക്ഷമയുണ്ടാകണം. ജ്ഞാനം പൂർണ്ണമായി മനസ്സിലാക്കിയാൽ, ദൈവത്തിനായുള്ള പ്രചോദനം പ്രയോഗത്തിൽ ജനിപ്പിക്കുകയും; അങ്ങനെ പരിശീലനം മാത്രം അന്തിമ ഫലം നൽകുകയും ചെയ്യും. സദ്ഗുരുവിന്റെ ജ്ഞാനം എല്ലായ്പ്പോഴും പരിശീലനവുമായി (practice)  ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അതിനാൽ അത് ശിഷ്യനിൽ പരിശീലനത്തെ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. പ്രായോഗികവശങ്ങളില്ലാത്ത കേവലം സൈദ്ധാന്തികമായ ജ്ഞാനം (Mere theoretical knowledge) കൊണ്ട് പ്രയോജനമില്ല. ഒരു യഥാർത്ഥ ശിഷ്യന്റെ പ്രധാന ആവശ്യം ശിഷ്യന് ദൈവത്തോട് യഥാർത്ഥ സ്നേഹം(true love for God) ഉണ്ടായിരിക്കണം എന്നതാണ്.

ദൈവത്തിലെത്താനുള്ള വഴിയാണ് ഗുരു(Guru) ഉപദേശിക്കുന്നത്. സദ്ഗുരു(Sadguru) പ്രായോഗികമായി ഭക്തനെ ദൈവത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു. ശിഷ്യന് സദ്ഗുരുവിനെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ, ശിഷ്യൻ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞതിനാൽ അങ്ങനെയുള്ള ശിഷ്യന് മാർഗത്തിന്റെ ആവശ്യമില്ല. ദൈവത്തിൽ നിന്ന് അകന്ന് ലക്ഷ്യത്തിലെത്താൻ യാത്ര ചെയ്യുന്ന ശിഷ്യനേക്കാൾ കൂടുതൽ സഹതപിക്കേണ്ടത് ലക്ഷ്യത്തിലെത്തി, ലക്ഷ്യം തിരിച്ചറിയാത്ത ശിഷ്യനാണ്. സദ്ഗുരു വഴികാട്ടിയും ലക്ഷ്യവുമാണ്(guide and the goal). സദ്ഗുരുവിന്റെ സമ്പൂർണ സത്യത്തിന്റെ(complete truth) തിരിച്ചറിവ് (realisation) ശിഷ്യന്റെ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഗുണമാണ്.

 

ഏതൊരു മനുഷ്യനും ദൈവത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം അറിയണമെങ്കിൽ, വേദത്തിലും (രൂപം രൂപം പ്രതിരൂപോ ബഭൂവാ/ rūpaṃ rūpaṃ pratirūpo babhūva) ഗീതയിലും (യേ യഥാ മാം പ്രപദ്യന്തേ, താൻ സ്ഥതൈവ ഭജാംയഹം/(ye yathā māṃ prapadyante, tān stathaiva bhajāmyaham) പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ, താൻ സമർപ്പിതനായ മനുഷ്യന്റെ(ഭക്തന്റെ/devoted human being) പ്രതിബിംബം(reflection) മാത്രമാണെന്ന് ദൈവം പറയുന്നു. സമർപ്പിതനായ മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവം എന്താണ്? അർപ്പണബോധമുള്ള മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവം വൺവേ ട്രാഫിക്കാണ്(one way traffic), അത് “ദൈവമേ! ഞാൻ നിനക്ക് വേണ്ടി ഒന്നും ത്യജിക്കില്ല. ദയവായി എല്ലാം എനിക്ക് തരൂ". ഒരു വസ്തു വൃത്തിയുള്ള കണ്ണാടിയിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നതുപോലെ ഭക്തന്റെ വൺവേ ട്രാഫിക്ക് ദൈവത്തിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നു. ദൈവം വളരെ ശുദ്ധനാണ്(very pure), അതിനാൽ വളരെ വൃത്തിയുള്ള കണ്ണാടിയാണ്(very clean mirror).

ഇനി ഭഗവാൻ ഭക്തനോട് പറയുന്നത് എന്താൺ? അവിടുന്ന് ഒരേ വണ്വേ ട്രാഫിക് പറയുന്നു, അത്: “ഓ ഭക്തൻ! ഞാൻ നിനക്കു് ഒന്നും തരില്ല. ദയവായി എനിക്കായി നീ എല്ലാം ത്യജിക്കണം(sacrifice everything)”. ദൈവത്തിൻറെ ഇത്തരം ദയാരഹിതമായ സ്വഭാവത്തിന് നാം പൂർണമായും ഉത്തരവാദികൾ ആയതിനാൽ, എന്താൺ പരിഹാരം? ദൈവത്തിൽ നിന്ന് യാതൊന്നും ആഗ്രഹിക്കാതെ എല്ലാം ദൈവത്തിനു ത്യാഗം(sacrifice) ചെയ്യണം എന്നതു മാത്രമാൺ പരിഹാരം. ഇങ്ങനെ ചെയ്താൽ ദൈവത്തിൻറെ സ്വഭാവം ഒറ്റയടിക്ക് മാറും. ദൈവം നമ്മിൽ നിന്ന് ഒന്നും എടുക്കാതെ എല്ലാം നമുക്ക് തരും. കാരണം ദൈവം നമ്മുടെ സ്വഭാവത്തെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന ശുദ്ധമായ കണ്ണാടി മാത്രമാൺ. ഞാൻ എല്ലാം ത്യജിക്കുന്നു, ദൈവം എനിക്കൊന്നും തരുന്നില്ല എന്ന് കരുതുക എന്ന് പറഞ്ഞ് നിങ്ങൾ ദൈവത്തെ സംശയിച്ചേക്കാം. ഉടനടി ദൈവം നമ്മെയും സംശയിക്കും (കാരണം ദൈവം വെറും ശുദ്ധമായ പ്രതിഫലിക്കുന്ന കണ്ണാടി മാത്രമാൺ) “ഭക്തന് ഞാൻ എല്ലാം നൽകുന്നു എന്ന് കരുതുക, ഭക്തൻ എന്നാൽ ഭക്തൻ എന്നിക്കു ഒന്നും തിരിച്ചുതന്നില്ലെങ്കിലോ” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട്. അതുകൊണ്ടു്, നിങ്ങൾക്കു് ദൈവത്തിൽ പ്രായോഗിക വിശ്വാസം ഇല്ലെങ്കിൽ, ദൈവത്തിനും നമ്മിൽ പ്രായോഗിക വിശ്വാസം ഉണ്ടായിരിക്കില്ല.

യഥാർത്ഥ പ്രണയത്തിൽ ഒരു സംശയത്തിനും യുക്തിക്കും സ്ഥാനമില്ല. യഥാർത്ഥ സ്നേഹം എപ്പോഴും വൺ വേ ട്രാഫിക്ക് മാത്രമാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു ആരാധകന്റെ(fan) ഭക്തിയുടെ ഉദാഹരണം എടുക്കാം. ഒരു സിനിമാ നായകന്റെ(cinema hero) ആരാധകൻ, നായകന്റെ മരണത്തിൽ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നതാണ് യഥാർത്ഥ പ്രണയത്തിന്റെ ഉത്തമ ഉദാഹരണം. നായകന്റെ ഓരോ സിനിമയുടെയും റിലീസിങ് ചടങ്ങിൽ, നായകനിൽ നിന്ന് പ്രതിഫലം വാങ്ങാതെ ആരാധകൻ അവന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് ചെലവഴിക്കുന്നു. യഥാർത്ഥത്തിൽ, നായകൻ(hero) ആരാധകന്(fan) ഒന്നും നൽകുന്നില്ല. അതിനാൽ, ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ ത്യാഗം ചെയ്യുമ്പോൾ മാത്രമേ നിങ്ങൾ യഥാർത്ഥ ഭക്തനാകൂ. അത്തരത്തിലുള്ള സമർപ്പണാവസ്ഥയാണ് പരമമായ ലക്ഷ്യം(state of devotion is the ultimate goal). ഈ പരമമായ ലക്ഷ്യം ഒരു ബോർഡിൽ എഴുതി ക്ഷേത്രത്തിന്റെ വാതിൽക്കൽ തൂക്കിയാൽ, അത്തരമൊരു യഥാർത്ഥ ഭക്തൻ ഈ സൃഷ്ടിയിൽ ഇല്ലെന്ന് തെളിയിച്ചുകൊണ്ടു എല്ലാ ക്ഷേത്രങ്ങളും തികച്ചും ശൂന്യമാകും.

 

12. മനുഷ്യജന്മം വളരെ വിരളമാണെന്ന് അറിഞ്ഞതിനു ശേഷം, നമ്മൾ എന്തുചെയ്യണം?

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- സദ്ഗുരുവിൽ നിന്നുള്ള ആദ്ധ്യാത്മിക ജ്ഞാനം(spiritual knowledge) പഠിക്കലാണ് ആദ്യപടി. ജ്ഞാനം പരിപൂർണ്ണവും സമ്പൂർണ്ണവും ആണെങ്കിൽ, നിങ്ങളുടെ പ്രചോദനവും(inspiration) പൂർണ്ണമായിരിക്കും, നിങ്ങളുടെ പരിശീലനവും (practice) തികഞ്ഞതായിരിക്കും, കാരണം പരിശീലനം ജ്ഞാനത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമാണ്. നിങ്ങളുടെ ജ്ഞാനത്തിൽ പിശകുകൾ(errors) അടങ്ങിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, പരിശീലനവും ചില സ്ഥലങ്ങളിൽ തെറ്റായി പോകും. ജ്ഞാനം അപൂർണ്ണമാണെങ്കിൽ, തികഞ്ഞ അവസാനമില്ലാതെ(without perfect ending) നിങ്ങളുടെ പരിശീലനവും അപൂർണ്ണമാണ്. ഒരു വിദ്യാർത്ഥി പഠനത്തിൽ മികച്ചതല്ലെങ്കിൽ, അത് അവന്റെ പ്രൊഫഷണൽ പരിശീലനത്തെ സാരമായി ബാധിക്കും. നിങ്ങൾ ഒരു ഡോക്ടറാണെങ്കിൽ, നിങ്ങളുടെ പഠനം നിങ്ങളുടെ തൊഴിലിനെ ബാധിക്കുകയും രോഗി മരിക്കുകയും ചെയ്യും. അതിനാൽ, നിങ്ങളുടെ ആദ്യ ഘട്ടം എല്ലാ കോണിലും പൂർണതയോടെ പൂർത്തിയാക്കണം, അതുവഴി നിങ്ങളുടെ തുടർന്നുള്ള ഘട്ടങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ മുൻ ഘട്ടത്തിലെ നിങ്ങളുടെ പൂർണതയെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കും.

 

13. ജ്ഞാനവും ഭക്തിയും അനുഷ്ഠാനവും(knowledge, devotion and practice) ദൈവം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ഒരേ ലക്ഷ്യത്തിലെത്താനുള്ള ബദൽ പാതകളെന്ന് (alternate paths) ആളുകൾ പറയുന്നു. ദയവായി വിശദീകരിക്കുക.

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ഇത് ഗീതയിലെ അർജ്ജുനന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണയാണ്. ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ജ്ഞാനത്തിന്റെ  പാതയെക്കുറിച്ചും(path of knowledge) അഭ്യാസത്തിന്റെ പാതയെക്കുറിച്ചും (path of practice) സംസാരിച്ചു. ഈ രണ്ട് പാതകളും ഒരേ ദൈവലക്ഷ്യത്തിലേക്ക്(God-goal) നയിക്കുന്ന ബദൽ പാതകളാണെന്ന് അർജ്ജുനൻ കരുതി. ആദ്യത്തെ വഴിയെപ്പറ്റി പ്രസംഗിക്കുമ്പോൾ, അതേ വ്യക്തിക്ക് രണ്ടാമത്തെ വഴിയും ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ശുപാർശ ചെയ്യുന്നത് എന്തിനാണെന്നും അർജുനൻ ശ്രീ കൃഷ്ണനോട് ചോദിച്ചു. തുടർന്ന്, രണ്ട് പാതകളുടെയും ലക്ഷ്യം ഒന്നാണെന്നും രണ്ട് പാതകളും ദൈവത്തിലേക്കുള്ള രണ്ട് ബദൽ പാതകളല്ലെന്നും കൃഷ്ണൻ വ്യക്തമാക്കി. ദൈവത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന അതേ വരിയിൽ, ജ്ഞാനം ആദ്യ ഭാഗവും പ്രയോഗം(practice) മറ്റൊരു ഭാഗവുമാൺ. അതിനാൽ, ദൈവത്തിലെത്താൻ ഒരാൾ രണ്ട് വഴികളും പിന്തുടരണം, കാരണം പാതയിൽ മുൻഭാഗം മാത്രമാണ് ജ്ഞാനം രണ്ടാം ഭാഗം പ്രയോഗവും. ലക്ഷ്യത്തിലെത്താൻ നിങ്ങൾ ജ്ഞാനം നേടുകയും പരിശീലനം (practice) പിന്തുടരുകയും വേണം.

 

14. മൂന്ന് പാതകളും അളവിൽ തുല്യമായതിനാൽ(quantitatively equal) എല്ലാ പാതകൾക്കും തുല്യ പ്രാധാന്യം നൽകേണ്ടതുണ്ടോ എന്ന് ദയവായി വ്യക്തമാക്കുക.

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ദൈവത്തിലേക്കുള്ള ഏകപാതയിൽ മൂന്ന് ഭാഗങ്ങളുണ്ട്. ആദ്യത്തേത് ജ്ഞാനവും(Knowledge) രണ്ടാമത്തേത് ഭക്തിയും(Devotion) മൂന്നാമത്തേത് അനുഷ്ഠാനവുമാണ്(Practice). മൂന്ന് ഭാഗങ്ങൾ നിലവിലുണ്ട്, പക്ഷേ അവ എല്ലായ്പ്പോഴും തുല്യമായിരിക്കണമെന്നില്ല. ഒരു ഭാഗത്തിന്റെ അളവ് അർപ്പണബോധമുള്ള ആത്മാവിന്റെ(devoted soul) സ്വഭാവത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരാൾക്ക് ജ്ഞാനം പഠിക്കാൻ വളരെ സമയമെടുത്തേക്കാം, പക്ഷേ ഉടനടി പ്രചോദനം(inspiration) വളർത്തിയെടുത്തേക്കാം. അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, പരിശീലനം(practice) ഉടനടി വന്നേക്കാം അല്ലെങ്കിൽ വളരെ നീണ്ട സമയമെടുത്തേക്കാം. ജ്ഞാനപഠനത്തിൽ വളരെക്കാലം ചെലവഴിച്ച ഒരു പണ്ഡിതന് പ്രചോദനത്തിന്റെയോ ഭക്തിയുടെയോ അഭാവം കാരണം അത് പരിശീലിക്കാനിടയില്ല. ഈ രീതിയിൽ, ഭക്തന്റെ സ്വഭാവമനുസരിച്ച്, ഓരോ ഘട്ടത്തിന്റെയും അളവ് ദൈർഘ്യം വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ പൊതുവേ, ജ്ഞാനം വളരെ സമയമെടുക്കും, പ്രചോദനം വളരെ കുറച്ച് സമയമെടുക്കും, പരിശീലനത്തിന് കുറച്ച് സമയമെടുക്കും. പ്രചോദനം ക്ഷണികവും അമൂർത്തവുമായതിനാൽ(momentary and abstract), ശ്രീ കൃഷ്ണൻ അതിനെ പാതയുടെ പ്രത്യേക ഭാഗമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല, അതിനാൽ ശ്രീ കൃഷ്ണൻ രണ്ട് ഭാഗങ്ങൾ മാത്രമേ പരാമർശിച്ചിട്ടുള്ളൂ: ജ്ഞാനവും പരിശീലനവും. പ്രചോദനമോ ഭക്തിയോ വളർന്നില്ലെങ്കിൽ, വികലമായ അറിവ്(defective knowledge) ശിഷ്യനെ പ്രചോദിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന അർത്ഥത്തിൽ തെറ്റ് പ്രചാരകൻറെ പക്കലായിരിക്കാം. മറ്റൊരുതരത്തിൽ, സദ്ഗുരു പോലും പ്രബോധനം ചെയ്ത ജ്ഞാനത്തിന്റെ പൂർണ്ണമായ ദഹനം ഉണ്ടാകണമെന്നില്ല, കൂടാതെ ന്യൂനത ശിഷ്യന്റെ പക്കലുമുണ്ട്.

 

15. യേശുവിനെ കുരിശിലേറ്റി ശിക്ഷിച്ചത് എന്തുകൊണ്ട്?

[ശ്രീ സമദ്രിതോ മൊണ്ടലിന്റെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- യേശുവിനെ വധിച്ചില്ലെങ്കിൽ പുരോഹിതരുടെ ഹൃദയം ശാന്തമാകില്ല, കാരണം അവർ യേശുവിനോടുള്ള അഹംബോധം അധിഷ്ഠിതമായ അസൂയ കൊണ്ട് ജ്വലിക്കുകയായിരുന്നു. യേശുവിന്റെ ജ്ഞാനം വളരെ മൂർച്ചയുള്ളതും സത്യസന്ധവുമായിരുന്നു, അത് അവരെ വളരെയധികം അസൂയയോടെ പ്രകോപിപ്പിച്ചു. ദൈവം മനുഷ്യരൂപത്തിൽ വരുമ്പോൾ, മാധ്യമങ്ങൾ പൊതുവായിരുന്നതിനാൽ (media is common) ആത്മാക്കളുടെ മനുഷ്യരൂപങ്ങൾ(human souls) വികർഷിതരാകുന്നു(repel).

യേശുവിന് താഴ്ന്ന പ്രൊഫൈൽ(lower profile) ആണെങ്കിൽ ഈ പൊതുവായ മനുഷ്യ മാധ്യമങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള വികർഷണം അത്ര ഫലപ്രദമാകില്ല. എന്നാൽ യേശുവിന്റെ പ്രൊഫൈൽ അത്യുന്നതമായിരുന്നു, അത് പുരോഹിതരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ ഏറ്റവും ഉയർന്ന അഹങ്കാര-അസൂയ ജനിപ്പിച്ചു.  യേശുവിന്റെ ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഗുണനിലവാരം സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ഉയർന്ന തലത്തിലായിരുന്നു(unimaginable high level), തുടർന്ന് പുരോഹിതരുടെ ഈഗോ-അസൂയയും സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ഉയർന്ന തലത്തിലായിരുന്നു, അത് ക്രൂരമായ ശിക്ഷയ്ക്ക് കാരണമായി, ആ ശിക്ഷയും സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ഉയർന്ന തലത്തിലായിരുന്നു.

 

16. രണ്ടും പരസ്പര വിരുദ്ധമായതിനാൽ ആത്മീയ ജീവിതത്തോടൊപ്പം ലൗകിക ജീവിതം എങ്ങനെ നയിക്കാം?

[ശ്രീ അനിൽ ചന്ദ്രയുടെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- നിങ്ങൾ ഒരു ആത്മീയ ജീവിതം(spiritual life) നയിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ദൈവം നിങ്ങളിൽ പ്രസാദിക്കുന്നു, ദൈവകൃപയാൽ ലൗകിക ജീവിതം വളരെ ലളിതവും വളരെ എളുപ്പവുമാകുന്നു, കാരണം ഈ ലോകം മുഴുവൻ ദൈവത്തിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലാണ്. വാസ്തവത്തിൽ, ഈ ലോകം ദൈവഹിതം(just the will of God) മാത്രമാണ്. നിങ്ങൾ ഒരു ലൗകിക ജീവിതം( worldly life) മാത്രമേ നയിക്കുന്നുള്ളൂ എങ്കിൽ, ദൈവം നിങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങളിൽ ഇടപെടുകയില്ല, നിങ്ങളുടെ യോഗ്യതകളും(merits) പാപങ്ങളും(sins) അനുസരിച്ച് നിങ്ങളുടെ ലൗകിക ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോകാൻ അനുവദിക്കുന്നു. നിങ്ങൾ ആത്മീയ ജീവിതം നയിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ ദൈവം നിങ്ങളെ ഉപദ്രവിക്കില്ലെന്ന് ഉറപ്പാക്കുക. ആത്മാക്കൾക്കുള്ള ഒരു ഓപ്ഷനാണ് ആത്മീയ ജീവിതം. ലൗകിക ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ദൈവം ഏറെ ശ്രദ്ധാലുവാൺ. ലൗകിക ജീവിതത്തിൽ അവിടുന്ന് നിങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒരു കാര്യം മാത്രമേ ആഗ്രഹിക്കുന്നുള്ളൂ, അതായത് നിങ്ങൾ നല്ല മനുഷ്യരെയും നിരപരാധികളായ ജീവജാലങ്ങളെയും ഉപദ്രവിക്കരുത്. നിങ്ങൾക്ക് കഴിവുണ്ടെങ്കിൽ മോശം ആളുകളെ ഉപദ്രവിക്കാം, അതുവഴി നിങ്ങൾക്ക് മോശം ആളുകളെയും അവരുടെ പാപങ്ങളെയും നിയന്ത്രിക്കാനാകും. നിങ്ങൾക്ക് ഇത് ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, അത് പ്രശ്നമല്ല. നല്ല മനുഷ്യർക്കും നിരപരാധികളായ ജീവജാലങ്ങൾക്കും(innocent living beings) ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും വരുത്തരുത്.

 

17. എന്തുകൊണ്ടാൺ നല്ല ആളുകൾ ഇവിടെ കഷ്ടപ്പെടുന്നതും ചീത്ത ആളുകൾ ഇവിടെ ആസ്വദിക്കുന്നതും?

[ശ്രീമതി അഞ്ജലി ചന്ദ്രയുടെ ഒരു ചോദ്യം.]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- സത്കർമത്തിന്റെ ഗുണമോ(merit of good deed) തിന്മയുടെ പാപമോ(sin of bad deed) ഒന്നുകിൽ ഇഹലോകത്ത് ജീവിക്കുമ്പോഴോ അല്ലെങ്കിൽ മരണാനന്തരം സ്വർഗ്ഗത്തിലും നരകത്തിലും ശിക്ഷിക്കപ്പെടും. പുണ്യം ഇവിടെയോ സ്വർഗത്തിലോ ആസ്വദിക്കുന്നു. പാപം ഇവിടെയോ നരകത്തിലോ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. നല്ല ആളുകൾക്ക് നല്ല പ്രവൃത്തികൾക്കായി കൂടുതൽ ആസ്വാദനം നൽകാൻ ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നു. മോശമായ ആളുകൾക്ക് പാപങ്ങൾക്കായി കൂടുതൽ കഷ്ടപ്പാടുകൾ നൽകാനും ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അതേ സൽകർമ്മത്തിന് സ്വർഗത്തിലെ സുഖം ഇവിടെയുള്ളതിനേക്കാൾ ആയിരം മടങ്ങ് അധികമാണ്. അതുപോലെ, തിന്മയുടെ നരകത്തിലെ ശിക്ഷ ഇവിടെയുള്ളതിനേക്കാൾ ആയിരം മടങ്ങ് കൂടുതലാണ്. അതിനാൽ, ഒരു നല്ല മനുഷ്യൻ സ്വർഗത്തിൽ പുണ്യം അനുഭവിക്കുകയും പാപത്തിനുള്ള ശിക്ഷ ഈ ഭൂമിയിൽ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യണമെന്ന് ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നു, അങ്ങനെ നല്ല മനുഷ്യൻ ക്ലൈമാക്സ് തലത്തിൽ സന്തോഷവും കുറഞ്ഞ തലത്തിൽ വേദനയും അനുഭവിക്കണം.

 

ഈ ആവശ്യത്തിനായി, നല്ല മനുഷ്യർ ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ തലത്തിൽ(minimum level) കഷ്ടപ്പെടുകയും സ്വർഗത്തിൽ പരമാവധി ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതുപോലെ, മോശം ആളുകൾ ഇവിടെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ തലത്തിൽ ആസ്വദിക്കുകയും നരകത്തിൽ പരമാവധി അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതിനർത്ഥം ഇവിടെ നല്ല മനുഷ്യരുടെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ കഷ്ടപ്പാടും മോശം ആളുകളുടെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ സുഖവും മാത്രമാണ് നിങ്ങൾ കാണുന്നത്. ഇതിലൂടെ നിങ്ങൾ മുഴുവൻ ആശയത്തെയും തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുകയാണ്. ഭൂമിയിലെ ഒരു നല്ല വ്യക്തിയുടെ പരമാവധി ആസ്വാദനം നിങ്ങൾക്ക് കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല എന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം (കാരണം അവൻ സ്വർഗത്തിൽ മാത്രം സുഖം അനുഭവിക്കുന്നു) കൂടാതെ ഭൂമിയിൽ ഒരു മോശം വ്യക്തിയുടെ പരമാവധി ശിക്ഷ-കഷ്ടം നിങ്ങൾക്ക് കാണാൻ കഴിയില്ല (കാരണം അവൻ ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുന്നത് നരകത്തിൽ മാത്രം). ഇതിലൂടെ, ഈ ഭൂമിയിൽ ഒരു നല്ല മനുഷ്യൻ കഷ്ടപ്പെടുന്നു, ഒരു മോശം മനുഷ്യൻ സുഖിക്കുന്നു എന്ന തെറ്റായ നിഗമനത്തിലാണ് നിങ്ങൾ നിൽക്കുന്നത്. ഇപ്പോൾ, ഭൂമിയും സ്വർഗ്ഗവും നരകവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസത്തിന്റെ കാരണം ആസ്വാദനത്തിലോ കഷ്ടപ്പാടിലോ നാം കണ്ടെത്തണം.

ഈ വ്യത്യാസത്തിന് കാരണം, ആത്മാവ് ഭൂമിയിൽ ഭൗതികമായ ഒരു സ്ഥൂലശരീരത്തോടും(materialized gross body) ആത്മാവ് ഉയർന്ന ലോകത്തിൽ വളരെ സെൻസിറ്റീവ് ആയ സൂക്ഷ്മ ശരീരത്തോടും (മനസ്സും കുറച്ച് നിഷ്ക്രിയ ഊർജ്ജവും കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ചത്) കൂടിയാണ്  ഉള്ളത്, അതിനാൽ ആത്മാവ് ഭൂമിയെക്കാൾ ഉയർന്ന ലോകത്തിൽ(സ്വർഗ്ഗം അല്ലെങ്കിൽ നരകം) ഏത് ഫലത്തിന്റെയും കൂടുതൽ അനുഭവത്തിന് വിധേയമാകുന്നു. നിങ്ങൾ ഒരു നല്ല വ്യക്തിയെ എടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, ആസ്വാദനം ഏറ്റവും കുറവായതിനാൽ നല്ല ഫലം അനുഭവിക്കാൻ അവനെ അനുവദിക്കില്ല. നല്ല മനുഷ്യൻ ഇവിടെ മോശം ഫലം അനുഭവിക്കാൻ അനുവദിക്കും, കാരണം അവൻ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ തലത്തിൽ മാത്രം കഷ്ടപ്പെടും. അതുപോലെ, ഒരു മോശം വ്യക്തിക്ക് മോശം ഫലം അനുഭവിക്കാൻ അനുവദിക്കില്ല, കാരണം അവന്റെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ കുറയുന്നു. മോശം വ്യക്തിക്ക് ഇവിടെ നല്ല ഫലം അനുഭവിക്കാൻ അനുവദിക്കും, അങ്ങനെ അയാൾക്ക് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ ആസ്വാദനം മാത്രമേ ലഭിക്കൂ. സർവ്വജ്ഞനായ ദൈവത്തിന്റെ ദൈവിക ഭരണത്തെ(divine administration of the omniscient God) നാം എപ്പോഴും തെറ്റിദ്ധരിക്കാറുണ്ട്.

 

18. വേദഗ്രന്ഥം സ്വീകർത്താവിന്റെ സ്വഭാവമനുസരിച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് ശങ്കരൻ(Shankara) പറഞ്ഞതായി നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു. തിരുവെഴുത്തിലെ പ്രസ്താവന(statement of the scripture) എല്ലാ സന്ദർഭങ്ങളിലും ബാധകമാകുമോ?

[പ്രൊഫ. ഡോ. ജെ എസ് ആർ പ്രസാദിന്റെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം(scripture) സ്വീകർത്താവിന്റെ പ്രായോഗിക സ്വഭാവത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണ് (ജ്ഞാനപകം/jñāpakam) അല്ലാതെ സ്വീകരിക്കുന്നയാളുടെ സ്വഭാവത്തിന് വിരുദ്ധമായി നടപ്പിലാക്കുന്ന ഭരണാധികാരി (കാരകം/kārakam) അല്ല. എല്ലാവരേയും വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം പിന്തുടരാൻ ഇത് വിശുദ്ധഗ്രന്ഥത്തെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു, കാരണം ഉപദേശം വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം സ്വീകരിക്കുന്നയാളുടെ ശക്തമായ സ്വഭാവമനുസരിച്ച്(strong nature of the receiver of the scripture) മാത്രമാണ്. ഒരു വ്യക്തി മൃഗങ്ങളെ ഭക്ഷണത്തിനായി കൊല്ലുന്നു, ആചാരത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക ഘട്ടത്തിൽ മൃഗത്തെ (പശുമാലഭേത/ paśumālabheta) കൊല്ലാൻ വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം പറയുന്നു. ഇതിലൂടെ, ആചാരത്തിൽ മൃഗത്തെ കൊല്ലാൻ ആളെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഭരണാധികാരിയാണ് വേദമെന്ന്(Veda) നമ്മൾ വാദിക്കരുത്. വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം ഇത് പറയുന്നില്ലെങ്കിലും, ആ വ്യക്തി മൃഗത്തെ കൊന്ന് തിന്നാൻ പോകുന്നു. അതുകൊണ്ട്, ആ വ്യക്തി മൃഗത്തെ കൊന്നട്ടില്ല, മൃഗത്തെ കൊല്ലാൻ വേദഗ്രന്ഥം നിർബന്ധിച്ചതിനാലാൺ കൊല്ലേണ്ടിവന്നത് അതിനാൽ പാപം വേദഗ്രന്ഥത്തിലേക്കാൺ പോകേണ്ടത്, വ്യക്തിയിലേക്കല്ല, എന്ന് ന്യായികരിക്കാൻ   പറ്റില്ല!.

നമുക്ക് മറ്റൊരു സന്ദർഭം എടുക്കാം. മൃഗത്തെ കൊല്ലാൻ വേദഗ്രന്ഥം കൽപ്പിച്ചാലും ആ വ്യക്തി മൃഗത്തെ കൊല്ലാൻ പോകുന്നില്ല. തൻറെ ശക്തമായ സ്വഭാവത്തെ പിന്തുടർന്ന്, വേദഗ്രന്ഥം പറയുന്നത് യഥാർത്ഥ മൃഗത്തെയല്ല, തൻറെ മൃഗസ്വഭാവത്തെയാൺ കൊല്ലേണ്ടത്(manyuḥ paśuḥ) എന്നാൺ. ഈ പ്രസ്താവന വ്യക്തിയുടെ ഇതിനകം നിലവിലുള്ള ശക്തമായ സ്വഭാവത്തിന് (ഒരു സാഹചര്യത്തിലും മൃഗത്തെ കൊല്ലരുത്) അനുസരിച്ചാണ്.

 

ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിൽ ഉള്ള ഒരു ആയുർവേദ ഡോക്ടറെ കുറിച്ച് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. പനി ബാധിച്ച ഒരു രോഗി അവനോട് “പനിക്ക് സംഭാരം നല്ലതാണോ?” എന്ന് ചോദിച്ചാൽ, “ശരീരത്തെ തണുപ്പിക്കുകയും ചൂട് കുറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ പനിക്ക് ഏറ്റവും ഉത്തമമാണ് സംഭാരം. നിങ്ങൾക്ക് ആയുർവേദ മരുന്നുകളിൽ നല്ല അറിവുണ്ട്” എന്നാണ് ഡോക്ടർ പറയുന്നത്. "പനി പ്രത്യേകിച്ചും ഉള്ളപ്പോൾ സംഭാരം ആരോഗ്യത്തിന് ഹാനികരമാകില്ലേ?" എന്ന് അതേ രോഗി പറഞ്ഞുവെന്നിരിക്കട്ടെ. ഡോക്ടർ ഉടൻ പറയുന്നു, “പനിക്ക് ഏറ്റവും മോശം സംഭാരമാണ്, അത് ആരോഗ്യത്തെയും ശ്വാസകോശത്തെയും നശിപ്പിക്കുന്നു. പനിക്കുമ്പോൾ സംഭാരം കുടിക്കാൻ ആലോചിക്കുന്നത് എന്തൊരു മണ്ടത്തരമാണ്”!

മേൽപ്പറഞ്ഞ ആയുർവേദ ഡോക്ടറെപ്പോലെയല്ല വേദഗ്രന്ഥം. വേദം തീർച്ചയായും ലൗകിക ജീവിതത്തിൽ (പ്രവൃത്തി/ pravrutti) അല്ലെങ്കിൽ ആത്മീയ ജീവിതത്തിൽ (നിവൃത്തി/ nivrutti) യഥാർത്ഥ പാത കാണിക്കുന്നു. മേൽപ്പറഞ്ഞ പ്രസ്താവനകൾ കർക്കശക്കാർക്കുള്ളതാണ്. വേദഗ്രന്ഥം തീർച്ചയായും രണ്ടാമത്തെ പാത ശരിയാണെന്ന് പറയുന്നു, ഈ പ്രസ്താവന പരമമായ സത്യം അറിയാൻ ഉത്സുകനായ ഒരു നോൺ-റിജിഡ് വ്യക്തിയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.  വിശകലനം കൂടാതെ അന്ധമായി ആചാരങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത് ആത്മാവിനെ നശിപ്പിക്കുമെന്ന് അതേ ഗ്രന്ഥം പറയുന്നു (കർമസിതോ ലോകഃ ക്ഷിയതേ/karmacito lokaḥ kṣīyate).