എന്തുകൊണ്ടാണ് ശങ്കരൻ പൂർവ മീമാംസയെ അപലപിക്കുകയും അതിനെ ആത്മീയ ലൈനിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കുകയും ചെയ്തത്?

[Translated by devotees of Swami]

[പ്രൊഫ. ജെ.എസ്.ആർ. പ്രസാദ് ചോദിച്ചു:- സാഷ്ടാംഗ നമസ്കാരം സ്വാമി. ശങ്കരൻ പൂർവ മീമാംസയെ അപലപിക്കുകയും ആത്മീയ ലൈനിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കുകയും ചെയ്തു. എന്താണ് ഇതിന് കാരണം? – അങ്ങയുടെ വിശുദ്ധ താമര പാദങ്ങളിൽ, ജെ.എസ്.ആർ. പ്രസാദ്]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ഇത് ഏറ്റവും ദൗർഭാഗ്യകരമായ കാര്യമാണ്. ശരിയായി വ്യാഖ്യാനിച്ചാൽ പൂർവ്വ മീമാംസ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഏറ്റവും ഉയർന്ന ആത്മീയ ഘട്ടവും ശങ്കരന്റെ ജ്ഞാനത്തിന്റെ (ജ്ഞാനയോഗം) ഘട്ടത്തേക്കാൾ ഉയർന്നതുമാണ്. എന്നാൽ, അത്തരം പൂർവ്വമീമാംസ ആത്മീയ പാതയിൽ നിന്ന് പുറംതള്ളപ്പെടുന്നു, കാരണം പൂർവ്വ മീമാംസാ വേദ പദങ്ങളെ തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിക്കുകയും സത്യത്തിൻ്റെ നേർവിപരീത ഭാഗത്തിൽ അവസാനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനം വാക്കുകളുടെ അർത്ഥം അന്വേഷിക്കാതെ വിവിധ തലമുറകൾ അന്ധമായി പിന്തുടരുന്നു, ഇത് ശരിയായി വ്യാഖ്യാനിച്ച യാഗത്തിൻ്റെയോ യജ്ഞത്തിൻ്റെയോ നാശത്തിൽ കലാശിച്ചു. അല്ലാത്തപക്ഷം, സൈദ്ധാന്തികമായ ജ്ഞാന യോഗം (ജ്ഞാനം), ഭക്തി യോഗം (ഭക്തി) എന്നിവയെക്കാൾ വളരെ ഉയർന്നതാണ് കർമ്മ യോഗം അല്ലെങ്കിൽ പൂർവ മീമാംസയുടെ പ്രായോഗിക ഭക്തി. ഭക്തി മനസ്സുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ജ്ഞാനം ബുദ്ധിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ഇവ രണ്ടും സൈദ്ധാന്തിക ഘട്ടം മാത്രമാണ്. ജ്ഞാനം, ഭക്തി എന്നിവയേക്കാൾ വളരെ മികച്ചതാണ് പരിശീലനം (കർമ്മം). ഫലം എല്ലായ്പ്പോഴും സിദ്ധാന്തത്തോടല്ല, പരിശീലനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സിദ്ധാന്തമാണ് (തിയറി) പരിശീലനത്തിൻ്റെ (പ്രാക്ടീസ്) ഉറവിടമെങ്കിലും, പരിശീലനമില്ലാത്ത കേവല സിദ്ധാന്തം തീർത്തും ഉപയോഗശൂന്യമാണ്, മാത്രമല്ല ഫലം നൽകാനും കഴിയില്ല.

പൂർവ മീമാംസ പ്രവർത്തനത്തിൻ്റെയോ പരിശീലനത്തിൻ്റെയോ (കർമ്മകാണ്ഡം) വിഷയത്തിൽ പെടുന്നു, ഈ വിഷയം വേദത്തിൻ്റെ 80% ആണ്, ഇത് പരിശീലനത്തിൻ്റെ അല്ലെങ്കിൽ കർമ്മ യോഗയുടെ പ്രാധാന്യത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ജ്ഞാനവും (ജ്ഞാനകാണ്ഡം) ഭക്തിയും (ഉപാസനകാണ്ഡം) വേദത്തിൻ്റെ 20% മാത്രമേ ഉൾക്കൊള്ളുന്നുള്ളൂ, കാരണം അവ നേരിട്ട് ഫലം തരാൻ കഴിയാത്ത സൈദ്ധാന്തിക ഘട്ടത്തിലാണ്. അതിനാൽ, ജ്ഞാനം, വികാരം അല്ലെങ്കിൽ പ്രചോദനം (ഭക്തി) എന്നിവയേക്കാൾ വളരെ ഉയർന്നതാണ് പ്രവർത്തനം (ആക്ഷൻ). യാഗമോ യജ്ഞമോ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ അത്തരം പരിശീലനം  പൂർണ്ണമായും പ്രകടിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.

ലോകത്തിൽ നിന്നുള്ള അകൽച്ച (ഡിറ്റാച്മെന്റ്) സംഭവിക്കുന്നത് മരണത്തെ വിശകലനം ചെയ്യുന്നതിലൂടെയും ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പ്രാഥമിക വേർപിരിയൽ (ഡിറ്റാച്മെന്റ്) പ്രാരംഭ ഘട്ടത്തിൽ ദൈവവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള  ചില ശ്രമങ്ങൾ നടത്തുന്നതിന് അത്യാവശ്യമാണ്. ജ്ഞാനത്തേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമാണ് ജ്ഞാനത്തോട് കൂടിയുള്ള  അഭ്യാസവും അജ്ഞതയോടെയുള്ള അഭ്യാസത്തേക്കാൾ ജ്ഞാനവും മികച്ചതാണെന്ന് ഗീത പറയുന്നു (ശ്രേയോ ഹി ജ്ഞാനമഭ്യാസത് ). വാക്കുകളുടെ ദുർവ്യാഖ്യാനം മൂലം, പൂർവ്വ മീമാംസ അജ്ഞതയോടെയുള്ള അഭ്യാസമായി മാറി. ശങ്കരൻ ഇതിനെ അപലപിക്കുകയും അജ്ഞതയോടെയുള്ള അഭ്യാസത്തേക്കാൾ (അഭ്യാസം) ജ്ഞാനം മികച്ചതാണെന്ന് തെളിയിക്കുകയും ചെയ്തു, ഇവിടെ ശങ്കരൻ അജ്ഞതയെ മാത്രമാണ് അപലപിച്ചത്, അഭ്യാസത്തെയല്ല. അജ്ഞതയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതിനാൽ ശങ്കരൻ ഈ അഭ്യാസത്തെ അപലപിക്കുന്നു. അജ്ഞതയോടെയുള്ള അഭ്യാസത്തോട് ശങ്കരന് ഒരു പകയുമില്ല.

ജ്ഞാനത്തിനും അഭ്യാസത്തിനും (ജ്ഞാനകർമ്മ സമുച്ചയ വാദം) പ്രാധാന്യം നൽകിയ കുമാരിലഭട്ടയെ പൂർണ്ണമായ ആദരവോടെ ശങ്കരൻ സമീപിച്ചു. കുമാരീലഭട്ടനോടുള്ള ശങ്കരൻ്റെ ഈ സമീപനം കാണിക്കുന്നത് കേവലമായ ജ്ഞാനത്തേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമാണ് ജ്ഞാനത്തോടെയുള്ള അഭ്യാസമെന്നാണ്. നിങ്ങൾ പൂർവ മീമാംസയും (കർമ്മ വാദം) കുമാരില ഭട്ടയും (ജ്ഞാന കർമ്മ സമുച്ചയവാദം) എടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, രണ്ട് തത്ത്വചിന്തകളിലും അഭ്യാസം (കർമ്മം) പൊതുവാണ്‌. പക്ഷേ, അജ്ഞത കലർന്ന കർമ്മം ഏറ്റവും മോശമായിത്തീരുന്നു, അതേസമയം ജ്ഞാനം കലർന്ന കർമ്മം ഏറ്റവും മികച്ചതാണ്. ഇവ രണ്ടിനുമിടയിൽ കേവലമായ ജ്ഞാനം (ജ്ഞാനവാദം) നിലകൊള്ളുന്നു. നിർഭാഗ്യവശാൽ, കുമാരില ഭട്ടയെ പൂർവ മീമാംസയിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നു! വിഷം കലർത്തിയ പാലിനേക്കാൾ (പൂർവ മീമാംസാ അല്ലെങ്കിൽ അഭ്യാസം)  നല്ലത് പഞ്ചസാരയില്ലാത്ത പാൽ (ജ്ഞാനവാദം) ആണ്.  എന്നാൽ, പഞ്ചസാര കലർത്തിയ പാൽ (കുമാരീല ഭട്ടൻ്റെ ജ്ഞാന കർമ്മ സമുച്ചയ വാദം) കേവലം പാലിനേക്കാൾ നല്ലതാണ് (ശങ്കരൻ്റെ കേവലമായ ജ്ഞാനം അല്ലെങ്കിൽ ജ്ഞാനവാദം). ശങ്കരൻ പൂർവ മീമാംസയുടെ അജ്ഞതയെ (വിഷം) മാത്രം അപലപിച്ചു, കർമ്മത്തെ (പാൽ) അപലപിച്ചില്ല. പക്ഷേ, പാലിൽ വിഷം കലർത്തുമ്പോൾ (അജ്ഞതയിൽ അഭ്യാസം ജ്ഞാനം കലർത്തിയത്), വിഷം കലർന്ന പാലിനെ അവന് പൂർണ്ണമായും അപലപിക്കേണ്ടിവരും. ഇതുവഴി, പണ്ഡിതന്മാർ അദ്ദേഹത്തെ വെറും പാലിൻ്റെ (വെറും കർമ്മത്തിൻ്റെ) എതിരാളിയായി തെറ്റിദ്ധരിച്ചു. ജ്ഞാന സമ്മിശ്രമായ അഭ്യാസം (പഞ്ചസാര കലർത്തിയ പാൽ) എന്ന വാദം ഉന്നയിച്ച കുമാരില ഭട്ടയോട് അവൻ വളരെയധികം ബഹുമാനം കാണിച്ചു. ഇത് കാണിക്കുന്നത് ശങ്കരൻ വിഷത്തിന് എതിരാണ് അല്ലാതെ വെറും പാലിനും പഞ്ചസാര ചേർത്ത പാലിനും എതിരല്ല എന്നാണ്.

ഇനി, വേദത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ജ്ഞാനത്തിന്റെ അഭാവത്തിൽ, വേദ പദങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്ഞതയാൽ അഭ്യാസം (പ്രാക്ടീസ്) എങ്ങനെ വിഷലിപ്തമാകുന്നുവെന്ന് നമുക്ക് പരിശോധിക്കാം:-

1) രുഗ്വേദത്തിലെ ആദ്യ ശ്ലോകം പറയുന്നത് റിസീവർ അല്ലെങ്കിൽ ഹവനിയാ (അർപ്പിക്കുന്ന നെയ്യ് സ്വീകരിക്കുന്ന നിഷ്ക്രിയ അഗ്നി) നെയ്യിൻ്റെ വിതരണക്കാരനോ ഹോതായോ ആണെന്നാണ്. പക്ഷേ, നിഷ്ക്രിയമായ അഗ്നിക്ക് സ്വയം നെയ്യ് നൽകാൻ കഴിയില്ല, കൂടാതെ ഒരു നിഷ്ക്രിയമല്ലാത്ത വ്യക്തി, ഹോതാ, നെയ്യ് നിഷ്ക്രിയമായ അഗ്നിയിലേക്ക് (അഗ്നിം… ഹോതാരം) നൽകുന്നു.

2) പുരോഹിതം, രിത്വിജം എന്നീ രണ്ട് വാക്കുകൾ കൂടി ഉപയോഗിച്ച് ഹോതാ അല്ലെങ്കിൽ നെയ്യ് വിതരണക്കാരൻ നിഷ്ക്രിയരല്ലാത്ത വ്യക്തിയാണെന്ന് സ്ഥിരീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ഈ രണ്ട് വാക്കുകളും അർത്ഥമാക്കുന്നത് നിഷ്ക്രിയരല്ലാത്ത പുരോഹിതൻമാരെ  മാത്രമാണ്. അതിനാൽ, ഹോതാ (നെയ്യ് വിതരണക്കാരൻ) മാത്രമല്ല, ഹവനിയയും (നെയ്യ് സ്വീകരിക്കുന്നയാൾ) തനിക്കു തന്നെ സ്വയം നെയ്യ് വിതരണം ചെയ്യുന്ന ഒരേ നിഷ്ക്രിയരല്ലാത്ത വ്യക്തിയാണെന്നാണ് നിഗമനം.

3) ഒരു മനുഷ്യനും ശുദ്ധമായ നെയ്യ് കുടിക്കാത്തതിനാൽ, 'നെയ്യ്' എന്ന വാക്ക് നെയ്യുമായി-ബന്ധപ്പെട്ട (നെയ്യിൽ ഉണ്ടാക്കിയ) ഭക്ഷണമായി പരോക്ഷമായി  സൂചിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന അർത്ഥം അല്ലെങ്കിൽ ലക്ഷണാർത്ഥം (നാം ആപ്പിൾ വിൽപ്പനക്കാരനെ ‘ആപ്പിൾ’ എന്ന് വിളിക്കുന്നത് പോലെ) എടുക്കണം. അതേ യുക്തിയാൽ, വിശപ്പിൻ്റെ- അഗ്നിയുടെ ഉടമയെ നമുക്ക് ‘അഗ്നി’ എന്ന് വിളിക്കാം. വിശക്കുന്ന അതിഥിയെ വേദത്തിൽ 'വൈശ്വാനര' അഗ്നി എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത് (വൈശ്വാനരഃ പ്രവിശത്യതിഥിഃ...). വിശക്കുന്ന അതേ അതിഥിയെ സ്വതവേ 'തീ' എന്നും വിളിക്കാം. വിശക്കുന്ന അതിഥി സദ്ഗുരു ആകുമ്പോൾ, നമുക്ക് അദ്ദേഹത്തെ 'അഗ്നി' (തീ) എന്ന് വിളിക്കാം. അത്തരത്തിലുള്ള സദ്ഗുരുവിനാണ് യാഗത്തിൽ ആദ്യം ഭക്ഷണം നൽകേണ്ടത്, സദ്ഗുരുവിനെ 'അഗ്രി' (ആദ്യമേ ഭക്ഷണം നൽകണം എന്നർത്ഥം) എന്ന് വിളിക്കാം. അഗ്രി എന്ന വാക്ക് 'അഗ്നി' ആയിത്തീർന്നു, ഇത് അഗ്നി എന്ന് പറയുന്നത് വിശപ്പുള്ള സദ്ഗുരുവാണ് എന്ന കാര്യത്തെ സാധൂകരിക്കുന്നു, അവൻ നെയ്യുമായി ബന്ധപ്പെട്ട (നെയ്യിൽ ഉണ്ടാക്കിയ) ഭക്ഷണം സ്വന്തം കൈകൊണ്ട് കഴിക്കുന്നു (അതിനാൽ, സദ്ഗുരു ഹോതായാണ്) അവൻ്റെ വിശപ്പ് - അഗ്നി നെയ്യ് -ഭക്ഷണം സ്വീകർത്താവായി അല്ലെങ്കിൽ ഹവാനിയ ആയി സ്വീകരിക്കുന്നു. പ്രധാന പുരോഹിതനായ സദ്ഗുരുവിന് യാഗത്തിൻ്റെ തുടക്കത്തിൽ ഭക്ഷണം നൽകുകയും കൈകൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനാൽ അവൻ ഹോതാവാകുകയും വിശപ്പിൻ്റെ-അഗ്നി ഭക്ഷണം സ്വീകരിക്കുന്നതിനാൽ ഹവാനിയാവുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നതാണ് അവസാന സാരം. ഈ രീതിയിൽ, ശ്ലോകം യാതൊരു അസംബന്ധവുമില്ലാതെ വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു.

4) ഭൗതികാഗ്നി, ലൗകികാഗ്നിയോ ഭൗതികാഗ്നിയോ ആകാം അവ കോലുകളുടെ സഹായത്തോടെ കത്തിക്കാം അല്ലെങ്കിൽ വൈദ്യുത ഉപകരണം ഉപയോഗിച്ച് വൈദ്യുതാഗ്നി കത്തിക്കാം. എട്ടോ പന്ത്രണ്ടോ തരം (അഷ്ടാകപാലം… ദ്വാദശ്കപാലം ചരും - വേദം) ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യുന്നതിനാണ് ഈ ഭൗതികാഗ്നി ഉദ്ദേശിച്ചത്, അതിനാൽ ഇതിനെ യാഗം ചെയ്യാനുള്ള ഉപകരണം (യജ്ഞ സാധനം) എന്ന് വിളിക്കുന്നു.

5) വിശപ്പിൻ്റെ അഗ്നി എന്നത് ദൈവിക അഗ്നിയാണ് (ദേവതാഗ്നി), അതിനെ നെയ്യ്-ഭക്ഷണം നൽകിക്കൊണ്ട് (യജ്ഞോപാസ്യാഃ) പൂജിക്കേണ്ടതാണ്, അത് ഗീതയിൽ (അഹഃ വൈശ്വാനരോ ഭൂത്വാ - ഗീത) സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. അതായത്, ആദ്ധ്യാത്മിക ജ്ഞാനം എന്ന വിഷയങ്ങളിൽ തുടർച്ചയായി സെമിനാർ നടത്തി ഉച്ചഭക്ഷണസമയത്ത് ഭൗതികാഗ്നി ഉപയോഗിച്ച് തയ്യാറാക്കിയ നെയ്യ്-ഭക്ഷണം വിശക്കുന്ന സദ്ഗുരുവിന് (വൈശ്വാനര അഗ്നി) നൽകുന്നത് യജ്ഞത്തിൻ്റെ സമ്പൂർണ സത്തയാണ്. കർമ്മം ജ്ഞാനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അത്തരം ശരിയായ ആചാരമാണ് യഥാർത്ഥ കർമ്മകാണ്ഡം, അത് ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഘട്ടമായിരിക്കണം.

6) നെയ്യിനെ ഭൗതികാഗ്നിയിൽ ദഹിപ്പിക്കുന്നതാണ് അജ്ഞതയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആചാരം (നെയ്യ് ശുദ്ധമായ നെയ്യായും അഗ്നിയെ ഭൗതികാഗ്നിയായും എടുക്കുന്നു). അഗ്നിദേവൻ അഗ്നിയാഗപീഠത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും അവന് നെയ്യ് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ നൽകുകയും ചെയ്താൽ മാത്രമേ, നെയ്യ് ഭക്ഷണം അഗ്നിദേവന് സമർപ്പിക്കപ്പെടുന്നൊള്ളൂ. നെയ്യ്-ഭക്ഷണമോ നെയ്യോ നിഷ്ക്രിയമായ അഗ്നിയിൽ (ഭൂതാഗ്നി) ദഹിപ്പിക്കുന്നത് അഗ്നിദേവനെ പോഷിപ്പിക്കുന്നതല്ല (ഊട്ടുന്നില്ല). ശങ്കരൻ യാഗത്തെ (കർമ്മയോഗം) അപലപിച്ചില്ല, മറിച്ച്, യാഗത്തിൻ്റെ അജ്ഞാതമായ പ്രകടനത്തെ അപലപിച്ചു (പൂർവ മീമാംസാ). അതിനാൽ, ശരിയായി വ്യാഖ്യാനിച്ച വേദ പദങ്ങളുമായി (ജ്ഞാനത്വ കുര്വീത കർമ്മാണി) ബന്ധപ്പെടുത്തിയ ശേഷം മാത്രം യാഗം ചെയ്യണമെന്ന് ഗീത പറയുന്നു .

ശങ്കരൻ്റെ ജ്ഞാനവാദം പൂർവ്വമീമാംസയുടെ കർമ്മവാദത്തെ എതിർക്കുന്നു എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നത് തമാശയാണ്. ജ്ഞാനത്തിന് അജ്ഞതയെ മാത്രമേ എതിർക്കാൻ കഴിയൂ. ജ്ഞാനം പ്രവൃത്തിയെ എതിർക്കുന്നു (കർമ്മം) എന്നാൽ ജ്ഞാനം ആ പ്രവൃത്തിയുടെ പശ്ചാത്തല - അജ്ഞതയെ എതിർക്കുന്നു എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. പ്രവർത്തനത്തിന് നല്ല ജ്ഞാനത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലമുണ്ടെങ്കിൽ, ജ്ഞാനത്തിന് അത്തരം പ്രവർത്തനത്തെ എതിർക്കാൻ കഴിയില്ല. വെളിച്ചവും ഇരുട്ടും പരസ്പരം എതിർക്കുന്നു. പക്ഷേ, വെളിച്ചം ഇരുട്ടിൽ ഉള്ള ഒരു വസ്തുവിനെ എതിർക്കുന്നില്ല. അതിനാൽ, അജ്ഞതയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രവർത്തനത്തെ ജ്ഞാനം എതിർക്കുന്നു എന്നതിനർത്ഥം ജ്ഞാനം പ്രവൃത്തിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അജ്ഞതയെ മാത്രം എതിർക്കുന്നു എന്നാണ്.