ഹിന്ദുമതത്തിലെ സ്ത്രീകളുടെ സ്ഥാനം

(Translated by devotees)

സ്വാതന്ത്യ്രം  നൽകാതെ ഹിന്ദുമതത്തിൽ സ്ത്രീകൾ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടു എന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയുണ്ട്. സ്ത്രീ സ്വതന്ത്രയാകരുത് (ന സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യമർഹതി...) എന്ന മനു സ്മൃതിയെ ആളുകൾ ഈ സന്ദർഭത്തിൽ ഉദ്ധരിക്കുന്നു. എന്നാൽ, അതേ മനു പറയുന്നത് ദൈവത്തെ പ്രീതിപ്പെടുത്താൻ സ്ത്രീകളെ ആരാധിക്കണം എന്നാണ് (യത്രനാര്യസ്തു പൂജ്യന്തേ രാമന്തേ തത്ര ദേവതാ...). ഇവ രണ്ടും പരസ്പര വിരുദ്ധമാണ്. നിങ്ങൾ ഒരാൾക്ക് അടിസ്ഥാനപരമായ സ്വാതന്ത്ര്യം പോലും നൽകുന്നില്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് അവനെ അല്ലെങ്കിൽ അവളെ എങ്ങനെ ആരാധിക്കാൻ കഴിയും? ജയിലിൽ കിടക്കുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യമില്ലാത്ത ഒരാളെ നിങ്ങൾ ആരാധിക്കുമോ? ഇതിനർത്ഥം മനുവിന്റെ ആദ്യ പ്രസ്താവന തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു എന്നാണ്.

ആദ്യ പ്രസ്താവനയുടെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥം, സ്ത്രീകൾ അകമ്പടി ഇല്ലാതെ(എസ്കോർട്ടില്ലാതെ) സ്വതന്ത്രമായി നീങ്ങരുത് എന്നതാണ്, കാരണം തന്നെ ആക്രമിക്കുന്ന ആരോടും പോരാടാൻ അവൾ ശാരീരിക ഘടനയിൽ ദുർബലയാണ്. മാത്രമല്ല, സ്ത്രീകൾ എപ്പോഴും സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, കള്ളന്മാർ അവളെ ആക്രമിക്കാനുള്ള എല്ലാ സാധ്യതയും ഉണ്ട്. അതിനാൽ, അവൾക്ക് സംരക്ഷണം ആവശ്യമാണെന്നും അതിനാൽ, സ്ത്രീകൾക്ക് ബാല്യത്തിൽ പിതാവും യൗവനത്തിൽ ഭർത്താവും വാർദ്ധക്യത്തിൽ മകനും ഒപ്പമുണ്ടാകണമെന്നും മനു പറഞ്ഞു. ഇവിടെ, സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നാൽ ഒറ്റയ്ക്ക് നീങ്ങരുത്(നടക്കരുത്) എന്നാണ്. സ്ത്രീകളെ അടിച്ചമർത്തുന്നത് പുരുഷന്മാരോടുള്ള അവരുടെ അടിമത്തത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു എന്നല്ല അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഹിന്ദുമതത്തിൽ, തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ പലതാണ്, കാരണം ഇന്ത്യക്കാർ എപ്പോഴും അമിതബുദ്ധിയുള്ളവരാണ്. മധ്യകാലഘ ട്ടത്തിൽ, വളരെ അധികം സ്വാർത്ഥ ബുദ്ധിജീവികൾ പല ദുർവ്യാഖ്യാനങ്ങളും ആയി വന്നിരുന്നു. ഇതുകൂടാതെ, ഒരു വാക്കിന്റെ അർത്ഥം കാലക്രമേണ മാറുന്നു. പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഷേക്സ്പിയർ എഴുതി: "ജീവിതം ഒരു വിഡ്ഢി പറഞ്ഞ കഥയാണ്".

അക്കാലത്ത്, ഇഡിയറ്റ് എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം അസാധാരണമായ ബുദ്ധിശക്തിയുള്ള വ്യക്തി എന്നാണ്. പക്ഷേ, ഇന്ന് അതേ വാക്കിന്റെ അർത്ഥം സാധാരണ ബുദ്ധി പോലുമില്ലാത്ത വിഡ്ഢി എന്നാണ്! ! 400 വർഷത്തിനുള്ളിൽ വാക്ക് ഇങ്ങനെ മാറിയെങ്കിൽ, മനുവിന് ശേഷം കോടിക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോകുമ്പോൾ ഒരു വാക്കിന്റെ മാറ്റം എന്തായിരിക്കും! അതിനാൽ, 'സ്വാതന്ത്ര്യം' (നസ്വതന്ത്ര്യം../ Nasvatantryam….) എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം മനുവിൻറെ അഭിപ്രായത്തിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകരുത് എന്നാണ്. ഇന്ന് അതേ വാക്കിൻറെ അർത്ഥം ജീവിതത്തിൻറെ ഒരു വശത്തും സ്വാതന്ത്ര്യം ഇല്ല എന്നാണ്. മധ്യകാലഘ ട്ടത്തിൽ, ചില ആളുകൾ അവരുടെ അഹങ്കാരവും സ്വാർത്ഥതയും കാരണം അത്തരം ഒരു വാക്കിന്റെ അർത്ഥം മാറുന്ന  അവസരം ഉപയോഗിച്ച്  വേദ ഋഷിമാരുടെ പ്രാചീന പാരമ്പര്യങ്ങളെ ദുരുപയോഗം ചെയ്‌തു. വേദ മഹർഷിമാർ ഒരു അർത്ഥവും ദുരുപയോഗം ചെയ്തിട്ടില്ല; സ്ത്രീകളുടെ തുല്യപദവിക്ക് വേണ്ടിയാണ്   അവർ നിലകൊണ്ടതും; യഥാർത്ഥത്തിൽ സ്ത്രീകൾക്ക് ഉയർന്ന പദവിയുമാണ് അവർ നൽകിയത്.

ഹിന്ദു വേദഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ, ലിംഗഭേദമില്ലാതെ (ആണായാലും പെണ്ണായാലും) മനുഷ്യാത്മാവിനായി (human soul) ഉപയോഗിക്കുന്ന പുരുഷ(purusha) എന്ന വാക്ക് നാം കാണുന്നു. പുരുഷ (പുരി ദേഹേ ഷേതേ ഇതി പുരുഷഃ)  എന്ന വാക്കിൻറെ മൂല അർത്ഥമനുസരിച്ച് ശരീരമാകെ വ്യാപിക്കുന്ന അവബോധം (നെർവസ് എനർജി) എന്നാണ് ‘പുരുഷ’ എന്ന വാക്കിൻറെ അർത്ഥം. അതിനാൽ, പുരുഷ എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം ഏതെങ്കിലും മനുഷ്യൻ എന്നാണ്. പുരുഷ എന്ന വാക്ക് പുല്ലിംഗത്തിൽ (പുംലിംഗ) ആയതിനാൽ, 'അവൻ' (സഹ്) തുടങ്ങിയ സർവ്വനാമങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചു, അവയും പുരുഷലിംഗത്തിലാണ്. ഒരു വാക്കിന്റെ (ലിംഗം) ലിംഗത്തിന് സംസ്‌കൃത വ്യാകരണത്തിലെ യഥാർത്ഥ വസ്തുവിന്റെ (വാചക) ലിംഗവുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല.

ഉദാഹരണത്തിന്, ദാറാ(Daraah) എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം ഭാര്യ എന്നാണ്, അത് പുരുഷലിംഗത്തിലും ബഹുവചനത്തിലും ആണ്. നിങ്ങൾ ഇത് ഒബ്‌ജക്‌റ്റുമായി അറ്റാച്ചുചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ, അതിനർത്ഥം ഒരു പുരുഷൻ വിവാഹം കഴിച്ച നിരവധി പുരുഷന്മാർ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്!

പക്ഷേ, സംസ്‌കൃതത്തിൽ ഈ വാക്കിന്റെ അർത്ഥം ഭാര്യയായി വിവാഹിതയായ ഏക സ്ത്രീ എന്നാണ്! അതിനാൽ, വാക്കിന്റെ അർത്ഥത്തിന് വാക്ക് സൂചിപ്പിക്കുന്ന വസ്തുവിന്റെ അർത്ഥവുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല. ഇത് സംസ്കൃത വ്യാകരണത്തിലെ ഒരു പ്രത്യേക സവിശേഷതയാണിത്, ഇത് ഒരു പ്രാദേശിക ഭാഷയിലും ഇല്ല. ഏതൊരു പ്രാദേശിക ഭാഷയിലും, വാക്കിന്റെ ലിംഗഭേദം വസ്തുവിന്റെ ലിംഗഭേദത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.  പ്രാദേശിക ഭാഷയുടെ പാരമ്പര്യം സംസ്‌കൃത വ്യാകരണത്തിന്റെ പാരമ്പര്യത്തിന്മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിച്ചത് ചില മധ്യകാല സ്വാർത്ഥ പണ്ഡിതന്മാരാണ് (സംസ്‌കൃതം മാതൃഭാഷ ഇല്ലാതായതിനാൽ പ്രാദേശിക ഭാഷകൾ മാതൃഭാഷയായി വികസിച്ചതിനാൽ, ഋഷിമാരുടെ യുഗം അവസാനിച്ചു), അവർ  സ്ത്രീകളെ അടിച്ചമർത്താൻ ആഗ്രഹിക്കുകയും ഈ ലോകവുമായും (ഇഹാം)   പരലോകവുമായും (പരം) ബന്ധപ്പെട്ട ജീവിതത്തിൻറെ എല്ലാ മേഖലകളിലും സ്ത്രീകളെ ഒഴിവാക്കാൻ തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനം കൊണ്ടുവരികയും ചെയ്ത.

സ്ത്രീകളെ അടിച്ചമർത്തുന്നതിന്റെ ഈ വശം മറ്റ് മതങ്ങൾ ഹിന്ദുമതത്തെ പരിഹസിക്കുന്ന തരത്തിൽ നമ്മുടെ മഹത്തായ പുരാതന ഋഷിമാർ സ്ഥാപിച്ച ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ബോധത്തെ ഈ മധ്യകാല(middle age) പണ്ഡിതന്മാർ നശിപ്പിച്ചു. അതിനാൽ, സംസ്‌കൃത വ്യാകരണത്തിൽ (വാചക) പദം സൂചിപ്പിക്കുന്ന വസ്തുവിന്റെ ലിംഗത്തിന്റെ അർത്ഥവുമായി പദത്തിന്റെ (ലിംഗ/ linga) ലിംഗത്തിന്റെ അർത്ഥത്തിന് യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല. അതായത് പുരുഷലിംഗത്തിൽ പുരുഷൻ, സഹ് തുടങ്ങിയ ഒരു വാക്ക് വരുമ്പോഴെല്ലാം സ്ത്രീയും പുരുഷനും എന്നർഥം. മധ്യകാല പണ്ഡിതന്മാരുടെ ദുർവ്യാഖ്യാനം ഇത്രയും മോശമായ അവസ്ഥയിലേക്ക് പോയിരിക്കുന്നു, പണ്ഡിതന്മാർ സ്ത്രീകളുടെ ആത്മീയ പാത പോലും നിഷേധിക്കുന്നു.

ആദ്യത്തെ ബ്രഹ്മസൂത്രത്തിൽ (അഥതോ ബ്രഹ്മ ജിജ്ഞാസാ...) നിങ്ങൾക്ക് ഈ വിഡ്ഢിത്തമായ വ്യാഖ്യാനം കണ്ടെത്താം. നല്ല ഗുണങ്ങളുള്ള ഒരു വ്യക്തി ആത്മീയ പാതയ്ക്ക് യോഗ്യനാണെന്ന് ഈ സൂത്രം പറയുന്നു. പുരുഷലിംഗത്തിലുള്ള വ്യക്തി എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന പദത്തിന് സംസ്‌കൃത വ്യാകരണമനുസരിച്ച് പുരുഷന്മാരെ മാത്രമല്ല അർത്ഥമാക്കുന്നത്. സ്ത്രീയും പുരുഷനും എന്നർത്ഥം. ഇവിടെ വ്യക്തി ഏതെങ്കിലും ജാതിയിലോ ലിംഗത്തിലോ പരിമിതപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് ശങ്കരൻ വ്യക്തമായി എഴുതി.

ഇതിനർത്ഥം, ഏത് ജാതിയിലും ഏത് ലിംഗത്തിലും പെട്ട ഏതൊരു വ്യക്തിയും ആത്മീയ പാതയ്ക്ക് യോഗ്യനാണ്, ആ വ്യക്തിക്ക് ആവശ്യമായ ശമ, ദാമം മുതലായവ പോലുള്ള നല്ല ഗുണങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ (ശമ, ദമം എന്നാൽ ബാഹ്യവും ആന്തരികവുമായ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണം എന്നാണ്). ഇവിടെ, ഈ സന്ദർഭത്തിൽ, ബ്രാഹ്മണൻ എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം ദൈവത്തിൽ താൽപ്പര്യമുള്ള വ്യക്തി എന്നാണ് (ബ്രഹ്മ നയതി ഇതി ബ്രാഹ്മണഃ). ഇവിടെ ബ്രാഹ്മണൻ എന്ന പദം ജാതിയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ, ബ്രാഹ്മണരുടെ ജാതിയിൽ ജനിച്ച ഒരു മനുഷ്യൻ മാത്രമേ ആത്മീയ പാതയ്ക്ക് യോഗ്യനാണെന്ന് സ്വാർത്ഥ പണ്ഡിതന്മാർ ഈ സൂത്രത്തെ തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിച്ചു!

തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനങ്ങളുടെ അനന്തരഫലം

ദൗർഭാഗ്യകരമായ ഈ ദുർവ്യാഖ്യാനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, സ്ത്രീകൾക്ക് ‘ഗായത്രി’യും നിരോധിച്ചു, പ്രത്യേകിച്ച്, ഗായത്രി ഒരു സ്ത്രീയാണെന്ന് പറയുമ്പോൾ! വേദപ്രകാരം ഗായത്രി എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥമെന്താണ്? ഗായത്രി എന്നാൽ വേദത്തിലെ ഏഴ് മീറ്ററുകളിൽ ഒന്നിന്റെ പേര് മാത്രമാണ് (ഗായത്രി ഛന്ദം). സന്ധ്യാ വന്ദനം എന്ന ആചാരത്തിൽ(അനുഷ്ഠാനത്തിൽ) പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ ഗായത്രി എന്നാൽ ദേവതയെ അർത്ഥമാക്കുന്നില്ല. ഗായത്രിയുടെ (സവിത ദേവത) ദേവതയാണ് ഭഗവാൻ എന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. സവിതാ എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം സ്രഷ്ടാവ് മാത്രമാണ്, വാക്കിന്റെ മൂല അർത്ഥമനുസരിച്ച് സൂര്യനല്ല (ശുഞ്ജ് പ്രണിപ്രസവേ). ഗായത്രി എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം വാക്യത്തിന്റെ ശൈലിയാണ്, അത് പാട്ടിന്റെ രൂപമാണ് (ഗായന്തം ത്രയതേ). ഗായത്രി എന്നാൽ ദൈവവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഏത് ഗാനവും അർത്ഥമാക്കുന്നു. എന്നാൽ ഇന്ന് ഗായത്രി എന്നത് ഹതഭാഗ്യരായ പുരുഷ ബ്രാഹ്മണർ ആവർത്തിക്കുന്ന ഒരു വാക്യം മാത്രമാണ്! യഥാർത്ഥ ഗായത്രി ദൈവത്തെ കുറിച്ച് നന്നായി പാടുന്ന സ്ത്രീകൾക്കൊപ്പം മാത്രമാണ്! സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ പറഞ്ഞ "പഴങ്ങൾ ഡ്രെയിനേജിൽ വീണു, ഒഴിഞ്ഞ കൊട്ടയ്ക്കായി നിങ്ങൾ വഴക്കിടുന്നു" എന്ന പ്രസ്താവനയാണ് അഹംഭാവിയായ പുരുഷ ബ്രാഹ്മണരുടെ വിധി എന്നെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നത്.

ത്രെഡ് മാരിയേജ് , ഗായത്രി ഉപനയനം മധുരഗാനങ്ങളിലൂടെ ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആലാപനത്തെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്ന ചടങ്ങാണ്. ഈ ചടങ്ങിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന മൂന്ന് ത്രെഡുകൾ (ഉപവിതം) അർത്ഥമാക്കുന്നത്, ദൈവത്തിന്റെ മൂന്ന് ഗുണങ്ങൾ (ത്രിഗുണങ്ങൾ) കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു രൂപത്തോടാണ് പാടേണ്ടത്, അല്ലാതെ വാക്കുകൾക്കും സങ്കൽപ്പത്തിനും അതീതമായ ഉപാധിയില്ലാത്ത ദൈവത്തെയല്ല. അതിനാൽ, ഉപനയനം എന്ന ഈ ചടങ്ങില്ലാത്ത സ്ത്രീകൾ ഗായത്രിയിൽ നിന്ന് ഒട്ടും നിരോധിക്കപ്പെടുന്നില്ല. സത്യത്തിൽ, ഈശ്വരനെക്കുറിച്ച് പാടാതെ, ഗായത്രി മീറ്ററിൽ വേദത്തിൽ എഴുതിയ ഒരു വാക്യം ആവർത്തിക്കുന്ന പുരുഷന്മാർ യഥാർത്ഥ ഗായത്രിയിൽ നിന്ന് നിരോധിക്കപ്പെട്ടു. ഗദ്യത്തേക്കാളും കവിതയേക്കാളും ഒരു ഗാനം കൂടുതൽ പ്രചോദനം നൽകുന്നതിനാൽ, പാട്ടിലൂടെ നിങ്ങൾക്ക് കൂടുതൽ എളുപ്പത്തിൽ ദൈവത്തിൽ എത്തിച്ചേരാനാകും. ഹതഭാഗ്യരായ പുരുഷന്മാർ ഗദ്യത്തിലും (യജുർവേദം) കവിതയിലും (രുഗ്വേദം) ഒതുങ്ങി പാട്ട് (സാമവേദം) സ്ത്രീകൾക്ക് വിട്ടുകൊടുത്തു. സാമവേദമാണ് ഏറ്റവും ഉത്തമമെന്ന് ഗീത പറയുന്നു. പാട്ടുകളിലൂടെ ദൈവത്തെ പ്രകീർത്തിക്കുക എന്നത് സ്ത്രീകൾക്ക് അനുവദിച്ചിരിക്കുന്ന ദൈവസന്നിധിയിലേക്കുള്ള മറ്റൊരു വഴിയാണ്.

അതിനാൽ, ഏറ്റവും നല്ല പാത സ്ത്രീകൾക്ക് മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു! അതുകൊണ്ട്, ചില പുരുഷന്മാർ നടത്തിയ മണ്ടത്തരമായ ദുർവ്യാഖ്യാനം സ്ത്രീകളെ അടിച്ചമർത്തിയിട്ടില്ല. വാസ്തവത്തിൽ, പുരുഷന്മാർ യഥാർത്ഥ ഗായത്രിയിൽ നിന്ന് അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടു. ഓർക്കുക, മറ്റുള്ളവരെ അടിച്ചമർത്തുന്നവരെ ദൈവം അടിച്ചമർത്തുന്നു, മനുഷ്യരാൽ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരെ ദൈവം ഉയർത്തും. യഥാർത്ഥത്തിൽ ഗദ്യത്തിലൂടെയും കവിതയിലൂടെയും ദൈവത്തെ പ്രകീർത്തിക്കുന്നത് പുരുഷന്മാർക്ക് അനുവദിച്ചിരിക്കുന്ന ഈശ്വരനിലേക്ക് എത്തിച്ചേരാനുള്ള വഴി കൂടിയാണ്. പാട്ടു പാടാൻ സ്ത്രീകൾ കൂടുതൽ കഴിവുള്ളവരാണെന്നതാണ് കാരണം.

ഉപനയനവും ഗായത്രിയും അർത്ഥമാക്കുന്നത് ഈശ്വരനെ സ്തുതിക്കാൻ ആണോ പെണ്ണോ ചെയ്യുന്ന ദീക്ഷ(initiation) മാത്രമാണ്. രണ്ട് പാതകൾ തമ്മിലുള്ള വേർതിരിവ് സൌകര്യമനുസരിച്ച് മാത്രമാണ്, അതിനാൽ, സ്ത്രീകളും മറ്റ് ജാതികളും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടതായി തോന്നേണ്ടതില്ല, കാരണം മൂന്ന് ത്രെഡുകളുടെ ഉപക്രമണം(പരിചയപ്പെടുത്തല്‍) അവർക്ക് വേണ്ടി ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല. മൂന്ന് ത്രെഡുകളുടെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥം നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയാൽ, നിങ്ങൾ പാരമ്പര്യത്തെ തെറ്റിദ്ധരിക്കില്ല. ഈ മൂന്ന് ത്രെഡുകൾക്ക് നിങ്ങളെ ദൈവത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ കഴിയില്ല! രൂപത്തിലുള്ള ദൈവത്തെ (God in form) സൂചിപ്പിക്കാൻ മാത്രമാണ് അവ നിലകൊള്ളുന്നത്.

ഈ മൂന്ന് ത്രെഡുകളില്ലാതെ ദൈവത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്ന നിരവധി അബ്രാഹ്മണ ഭക്തർ (സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും) ഉണ്ട്. അത് ദൈവത്തിന്റെ രൂപത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പ്രതീകം മാത്രമാണ്. ഒരു പുരുഷ ബ്രാഹ്മണൻ പോലും മൂന്ന് നൂലുകൾ നീക്കം ചെയ്യേണ്ട സംന്യാസത്തിന് ശേഷം മാത്രമേ ദൈവത്തിൽ എത്തുകയുള്ളൂ എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു! മൂന്ന് നൂലുകളുള്ള ഋഷിമാർക്ക് ദൈവത്തിൽ എത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല, അവർ ബ്രാഹ്മണേതര സ്ത്രീകളായി (ഗോപികമാർ) ജനിച്ചപ്പോൾ മാത്രമേ ദൈവത്തിൽ എത്തിച്ചേരാൻ ആയുള്ളൂ. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഒരേ പാത എല്ലാവരെയും ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളതല്ല.

സൌകര്യമനുസരിച്ച് ഏത് വഴിയിലൂടെയും ആർക്കും ദൈവത്തിൽ എത്തിച്ചേരാം. സൗകര്യമനുസരിച്ച്, ഏത് വഴിയിലൂടെയും ആർക്കും ദൈവത്തെ സമീപിക്കാം. ഭാര്യാഭർത്താക്കൻമാർ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് വേദ ശ്ലോകങ്ങൾ ചൊല്ലി സന്ധ്യാ വന്ദനം നടത്തിയാൽ ആരാണ് ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യുക? അതിനാൽ, ദൈവത്തിലെത്താൻ പുരുഷന്മാർക്ക് ഒരു പാതയും സ്ത്രീകൾക്ക് മറ്റൊരു പാതയും അനുവദിച്ചിരിക്കുന്നു. സൗകര്യാർത്ഥം മാത്രം, ഒരാൾക്ക് അനുവദിച്ച ഒരു പാത മറ്റൊരാൾക്ക് നിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ അർത്ഥത്തിൽ, ആദ്യ ബ്രഹ്മസൂത്രത്തിന് ഭാഷ്യം എഴുതുമ്പോൾ പുരുഷന്മാർക്ക് വേദ ആചാരങ്ങളുടെ ഒരു പ്രത്യേക പാതയ്ക്ക് മാത്രമേ അർഹതയുള്ളൂ എന്ന് രാമാനുജ എഴുതി.

ഈശ്വരനെക്കുറിച്ചുള്ള ഗാനങ്ങൾ ആലപിച്ച് വേദപരമല്ലാത്ത (ആചാരപരമായ) ഭക്തിമാർഗ്ഗത്തിലൂടെയല്ല, വേദപരമായ ആചാരങ്ങളുടെ പാതയിലൂടെ മാത്രമേ നിങ്ങൾ ദൈവത്തിൽ എത്തിച്ചേരുകയുള്ളൂ എന്നല്ല ഇതിനർത്ഥം. വാസ്തവത്തിൽ, രാമാനുജ ബ്രാഹ്മണരല്ലാത്ത എല്ലാവർക്കും നാരായണ മന്ത്രം നൽകി, അതിനാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനത്തിന്റെ അർത്ഥം നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാം. വാസ്തവത്തിൽ, ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് പാടുന്ന, സ്ത്രീകൾക്ക് അനുവദിച്ചിരിക്കുന്ന പാത കൂടുതൽ ഫലപ്രദവും ദൈവത്തിൽ എത്തിച്ചേരാൻ എളുപ്പവുമാണ്. സ്ത്രീകൾ ചെയ്യുന്ന വ്രതങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആരാധനാ രീതികൾ ഗാനങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞതാണ്, യഥാർത്ഥ ഗായത്രി അവർക്കൊപ്പം മാത്രമാണ്. പുരുഷന്മാർ ദൈവത്താൽ അടിച്ചമർത്തപ്പെടുന്നുവെന്നും ഇതിന് കാരണം അവരുടെ ഈഗോ മാത്രമാണെന്നും വിശകലനം വ്യക്തമാക്കുന്നു.

അതുപോലെ, ബ്രാഹ്മണേതര ഭക്തരുടെ ആത്മീയ പാത പുരുഷ ബ്രാഹ്മണരെക്കാൾ ഫലപ്രദവും എളുപ്പവുമാണ്, കാരണം പുരുഷ ബ്രാഹ്മണർക്ക് ജാതിയുടെയും ലിംഗത്തിന്റെയും അഹങ്കാരം ഉണ്ട്. വാസ്തവത്തിൽ, ബ്രാഹ്മണരുടെ മുഴുവൻ ജാതിയും ബ്രാഹ്മണരല്ലാത്തവരെ അടിച്ചമർത്തുന്നില്ലെന്ന് കാണിക്കാൻ ബ്രാഹ്മണരുടെ ജാതിയിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് ബ്രാഹ്മണേതരരുടെ പാത അനുവദിച്ചു. മൂന്ന് ത്രെഡുകളുടെ ചടങ്ങ്‌  ബ്രാഹ്മണരുടെ എല്ലാ പുരുഷന്മാരും സ്ത്രീകളും ചെയ്താൽ, ബ്രാഹ്മണരുടെ മുഴുവൻ ജാതിയും ഈ ചടങ്ങിനെ അവരുടെ ജാതിക്കു് (ആണും പെണ്ണും) മാത്രമായി പരിമിതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടു് മറ്റു് ജാതികളെ അടിച്ചമർത്തുന്നുവെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണ തീർച്ചയായും ഉണ്ടാകേണ്ടതായിരുന്നു.

ബ്രാഹ്മണസ്ത്രീകൾക്ക് ഭക്തിയുടെ ഈ ബദൽ മാർഗം പാട്ടുകളിലൂടെ നൽകിയത് ഈ പാതയും ദൈവത്തിലേക്കാണ് നയിക്കുന്നതെന്ന് കാണിക്കാനാണ്. ഇതൊന്നും മനസ്സിലാക്കാതെ മറ്റു ജാതിക്കാരും ബ്രാഹ്മണ സ്ത്രീകളും ബ്രാഹ്മണ പുരുഷൻമാരെ അസൂയയോടെ കുറ്റം പറയേണ്ടതില്ല. ഇതൊന്നും മനസ്സിലാക്കാതെ പുരുഷ ബ്രാഹ്മണർക്കും അഹംഭാവം തോന്നരുത്. അസൂയയും അഹങ്കാരവും ആത്മീയ പാതയുടെ ശത്രുക്കളാണ്.

മാതാപിതാക്കളുടെ സ്വത്തിൽ സ്ത്രീകളുടെ അവകാശം

പിതൃസ്വത്തിൽ തുല്യാവകാശം ലഭിക്കാതെ തങ്ങൾ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടുവെന്ന് സ്ത്രീകൾക്ക് തോന്നേണ്ടതില്ല. മനു തൻറെ സ്വത്ത് പുത്രന്മാർക്കും പുത്രിമാർക്കും തുല്യമായി വീതിച്ചു നൽകിയെന്ന് വേദം വ്യക്തമായി പറയുന്നുണ്ട് (മനുഃ പുത്രേഭ്യഃ...). സംസ്കൃത വ്യാകരണത്തിലെ ഏകശേഷസൂത്രമനുസരിച്ച് വേദത്തിലെ പുത്രൻ എന്ന വാക്കിൻറെ അർത്ഥം പുത്രനും മകളും എന്നാണ്. മധ്യകാലഘട്ടത്തിലെ  സ്വാർത്ഥരായ പുരുഷന്മാർ സമ്പത്തിനോടുള്ള അത്യാഗ്രഹം മൂലം ഇത് തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിച്ചു.

തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനം ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം നിർമ്മിച്ചു. മരണശേഷം മാതാപിതാക്കളോട് ചെയ്യുന്ന ആചാരങ്ങളുമായി അവർ സ്വത്തിനെ ബന്ധപ്പെടുത്തി. ഈ ആചാരം ചെയ്യാൻ സ്ത്രീകൾ നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. പരേതനായ ആത്മാവിന് അന്നം നൽകുന്ന ചടങ്ങായി ആചാരത്തെ ആക്കി അവർ തെറ്റിദ്ധാരണയെ ക്ലൈമാക്സിൽ എത്തിച്ചത്. ഈ ആചാരം പുത്രന്മാർ നിർവഹിച്ചില്ലെങ്കിൽ മരണാനന്തരം മാതാപിതാക്കൾക്ക് ഭക്ഷണമില്ലാതെ ദുരിതം അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുമെന്നതിനാലാണ് മാതാപിതാക്കളെ പരോക്ഷമായി ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നത്! ഇതെല്ലാം രാഷ്ട്രീയവും സാമ്പത്തികവുമായ ദുർവ്യാഖ്യാനമാണ്.

യഥാർത്ഥത്തിൽ, പരേതനായ ആത്മാവിന് ഒരിക്കലും ഭക്ഷണം ആവശ്യമില്ല. പരേതൻറെ ആത്മാവ് ഭഗവാനിലേക്കുള്ള വഴിയായ വടക്കൻ ദേവയാനത്തിലേക്ക് പോയേക്കാം. അവർക്ക് ഭക്ഷണം ആവശ്യമില്ല (നഹിതേന പാതാ തനുത്യാജ തനായവർജിതപിണ്ഡകാമക്ഷിണഃ...). രണ്ടാമത്തെ വഴി ദക്ഷിണ പിതൃയാനമാണ്, ഇത് പുനർജന്മങ്ങളുടെ പാതയാണ്. ഈ രണ്ടാം പാതയിൽ മൂന്ന് ഉപവിഭാഗങ്ങളുണ്ട്. സാധാരണ നിലവാരത്തിലും(ശരാശരി) ഉയർന്ന ആത്മാവ് സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കും സാധാരണ നിലവാര ത്തിലുള്ള ആത്മാവ് പിതൃലോകത്തിലേക്കും സാധാരണ നിലവാരത്തിലും താഴെയുള്ള ആത്മാവ് നരകത്തിലേക്കും പോകുന്നു.

ഈ മൂന്ന് ഉപവിഭാഗങ്ങളിലും ആത്മാവിന് ഭക്ഷണം ആവശ്യമില്ല. സ്വർഗ്ഗത്തിലെ ആത്മാവിന്  അന്നം ആവശ്യമില്ല (ഉഭേതേർത്ഥവാ ആശാനായ പിപാസേ...). ചന്ദ്രൻറെ പ്രകാശത്തെ ആഹാരമായി സ്വീകരിക്കുന്നതിനാൽ പിതൃലോകത്തിലെ ആത്മാവിന്  ഭക്ഷണം ആവശ്യമില്ല (നിർവിഷ്ഠസാരമ്പിതൃഭിഃ...). നരകത്തിലെ ആത്മാവ് അന്നപാനീയങ്ങളില്ലാതെ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു (ജയസ്വ മ്രിയസ്വ...). അതിനാൽ, ഊർജ്ജസ്വലമായ ശരീരത്തിൽ (energetic body ) ഉൾച്ചേർത്ത പരേതനായ ആത്മാവിന് ഊർജ്ജസ്രോതസ്സായി (source of energy ) ഭൗതിക ഭക്ഷണം ആവശ്യമില്ല, കാരണം ഊർജ്ജത്തിന്റെ ഉറവിടം ഊർജ്ജസ്രോതസ്സിൽ നിന്ന് നേരിട്ടുള്ളതാണ് (ഉഷ്മപായിനഃ...).

പിന്നെ, പുരോഹിതർക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുക്കുന്നത് ഉൾപ്പെടുന്ന, മരണശേഷം ചെയ്യുന്ന ഈ ആചാരങ്ങളുടെ അർത്ഥമെന്താണ്? പുത്രന്മാരുടെ കുടുംബങ്ങൾക്ക് അനുഗ്രഹം ലഭിക്കാൻ വേദങ്ങളിൽ യോഗ്യരായ പണ്ഡിതന്മാർക്ക് ഭക്ഷണം നൽകുന്നതിന് വേണ്ടി മാത്രമാണ് ഈ ചടങ്ങുകൾ നടത്തുന്നത് (അസ്മത് ഗോത്രം വർധിതം...). അതിനാൽ, ഒരു പുത്രൻ തന്റെ പ്രയോജനത്തിനായി മാത്രമാണ് ആചാരം നടത്തുന്നത്, പരേതനായ ആത്മാവിന് വേണ്ടിയല്ല. പരേതനായ ആത്മാവിന്റെ സ്വത്ത് അത്തരം ആചാരങ്ങളിൽ ചെലവഴിച്ചാൽ, പരേതനായ ആത്മാവിനും പ്രയോജനം ലഭിക്കും.

ഒരു മകൾക്കും അവളുടെ മാതാപിതാക്കൾ നൽകുന്ന സ്വത്തിൽ നിന്ന് യോഗ്യരായ ഭക്തർക്ക് ഭക്ഷണം നൽകാം, ഇത് മകൻ നടത്തുന്ന വേദ ആചാരത്തിന്റെ കാര്യത്തിലെന്നപോലെ പരേതനായ ആത്മാവിനെ സഹായിക്കുന്നു. ഇവിടെ, ഭക്ഷണത്തിന്റെയും പണത്തിന്റെയും (ദക്ഷിണ) ത്യാഗമാണ് പ്രധാനം, പരേതനായ ആത്മാവിന് ഭക്ഷണം നൽകുന്നില്ല. പരേതനായ ആത്മാവിന് ഭക്ഷണം നൽകുന്നത് അർത്ഥവാദം മാത്രമാണ്, അതിനർത്ഥം നല്ല ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയുള്ള ഭീഷണിയോടെ നടത്തുന്ന ഒരു ആചാരം.

അത്യാഗ്രഹിയായ ഒരാൾ ഭക്ഷണത്തിന്റെയും പണത്തിന്റെയും ഈ ത്യാഗം ചെയ്യില്ല, അവനിൽ നിന്ന് യാഗം ലഭിക്കാൻ, അത്തരമൊരു ഭീഷണി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ഈ ആചാരത്തിൽ, ഭക്ഷണവും ദക്ഷിണയും (പണം) സ്വീകരിക്കുന്നയാളുടെ യോഗ്യത വളരെ പ്രധാനമാണ്. സ്വീകരിക്കുന്നയാൾ വേദപണ്ഡിതനോ, വേദങ്ങളുടെ അർത്ഥം അറിയുന്നവനോ അല്ലെങ്കിൽ നല്ല ദൈവഭക്തനോ ആയിരിക്കണം. അർത്ഥം അറിയാതെ അഭ്യാസം വരില്ല. എന്നാൽ ഇന്ന് സ്വീകർത്താക്കൾ അർത്ഥമറിയാതെ വേദം ചൊല്ലുന്ന പുരോഹിതന്മാരാണ്. അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു പുരോഹിതൻ അർഹനല്ല എന്നാന് പറയുന്നത് (അനാർത്ഥജന്ന..., കേവലം സബ്ദയേത് അനഗ്നൌവിവ...).

അർഹതയില്ലാത്ത ഒരാൾക്ക് ദാനം ചെയ്യുന്നത് പാപത്തെ മാത്രമേ കൊണ്ടുവരൂ. പരേതൻറെ ആത്മാവ് ഇത്തരം ആചാരത്തിലൂടെ കൂടുതൽ ദുരിതമനുഭവിക്കും. പാരമ്പര്യങ്ങളുടെ പേരിലുള്ള ഈ ദുർവ്യാഖ്യാനങ്ങളും വളഞ്ഞ ആചാരങ്ങളുമെല്ലാം സ്വാർത്ഥതയുടെയും അഹന്തയുടെയും ചില മധ്യകാലഘട്ടത്തിലെ പണ്ഡിതന്മാരാണ് ചെയ്തത്. ഇവ പുരാതന ഋഷിമാരിൽ ആരോപിക്കപ്പെടുകയും യഥാർത്ഥ ഹിന്ദുമതം തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടുകയും കുറ്റപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.

അതുകൊണ്ട് സ്ത്രീകളും മറ്റ് ജാതിക്കാരും തങ്ങൾ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരാണെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്, പുരുഷ ബ്രാഹ്മണരോട് അസൂയ തോന്നരുത്. അതേസമയം, ജീവിതത്തിന്റെ സാമൂഹിക സൗകര്യാർത്ഥം മാത്രം തങ്ങളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിനിൽക്കുന്ന വേദ - ആചാരപരമായ പാതയിലൂടെ(Vedic – ritualistic path) തങ്ങൾക്ക് മാത്രമേ ദൈവത്തിലെത്താൻ കഴിയൂ എന്ന അഹംഭാവം പുരുഷ ബ്രാഹ്മണർക്കും തോന്നരുത്.